| ای روح خـدا بـه چشم حیدر |
|
|
ای پــــــارۀ پیـکـــــر پیمبــــــر |
| ای مـادر وحی و دختر وحی |
|
|
ای لیلــه قـــــدر حـــــی داور |
| عیسای مسیح کرده تعظیم |
|
|
اول بـه تو بعـد از آن بـه مـادر |
| یک دفتر وصف تو است قرآن |
|
|
یــک سطــر مدیحـه تـو کــوثر |
| قـــرآن محمـد اسـت رویــت |
| وحی است هماره گفتگویت |
| مــا تشنــه ولایــت تــو آب است |
|
|
ما خشکی و بذل تو سحاب است |
| بـی سـایــۀ تـو خـدا گـواه است |
|
|
گلــزار بهشت هــم ســراب است |
| پـــوشیده تـــریـن رمــــوز خلقـت |
|
|
در چشـم تــو مثـــل آفتــاب است |
| یـک لالـه ز بـاغ تـو است عصمت |
|
|
یک خوشه ز خـرمنت حجاب است |
| جبـرییل بـه محضـر تـو بــانو |
| با عرض ادب زده است زانو |
| خـالـق بــه تـو افتخــار دارد |
|
|
خلقـت ز تــو اعتبـار دارد |
| بــا دیــدن صـــورتت محمـد |
|
|
در سینه دلش قرار دارد |
| تن با نگـه تو می شود روح |
|
|
روح از نفسـت بهـار دارد |
| هرکس که به مهر تو است خرسند |
|
|
کی بیم ز خشم نار دارد |
| ای عصــمت مطـلـــق الهــی |
| در حشر تو راست پادشاهی |
| ای سائل فضه ات کرامت |
|
|
ای مادر شیعه تا قیامت |
| نـازد بـه تو ای تمام ایمان |
|
|
تـوحید و نبـوت و امـامت |
| تـو در دل مــایی و دل مـا |
|
|
دارد به مدینه ات اقامت |
| قــرآن بـه تو متکی هماره |
|
|
ایمان ز تو یافته سلامت |
| اســــلام رهیــــــن زینبینت |
| دین یافت حیات از حسینت |
| در کوی تو رهسپار خورشید |
|
|
بـا مهـر تــو نـور بار خورشید |
| منظـومـه ای از چهـارده ماه |
|
|
داری به بغل چهار خورشید |
| هــر قطـــرۀ تــو هـــزار دریـا |
|
|
هــر ذرۀ تــو هــزار خورشید |
| از نـور تـو خلق شد که تابید |
|
|
بــر قلــۀ روزگــــار خـورشید |
| ای مـــادر آفتــــاب زهـرا |
| در حشر به ما بتاب زهرا |
| تــا بــوده و هسـت آفــریده |
|
|
زن چـون تـو خــدا نیافریده |
| احمد ز بهشت لحظه لحظه |
|
|
بــوی نفـس تـــو را شنیده |
| الحـق کـه نبـی ندیده ها را |
|
|
در روی نـــدیـدۀ تـــو دیـده |
| احمـد تـو و تو محمد استی |
|
|
این گونه خبر به ما رسیده |
| ذکر تو چراغ محفل ماست |
دیــوار تـو کعبـۀ دل ماست
|
| ای دخـت رسـول و مـــادر آل |
|
|
ای وقت عــروج بـر علی بـال |
| ای مصـحـف سینـــۀ محمــــد |
|
|
شـد حــرمت تو چگونه پامال |
| قـــامـت الــف صحیفــۀ نـــــور |
|
|
دردا که ز کوه غم شدی دال |
| چون شد که در آستانۀ وحی |
|
|
با آن همه شور رفتی از حال |
| ای یاس کبود گلشن وحـی |
| گردیده خزان به دامن وحی |
| ای طـــایـــر عــــرش آشیــــانــه |
|
|
چــون شـد کـه فتـادی از ترانه |
| گلــــزار جنـــان کجـــــا و آتــــش |
|
|
حــــوریــه کجــــا و تــــازیــانــه |
| از اجــــر رســــالـت نبـــی مــاند |
|
|
بــــر لالـــۀ عــــارضـــت نشـانه |
| آن شعله که سوخت خانه ات را |
|
|
از سینـــۀ مـــــا کشـــد زبــانه |
| ما سوختگان این شراریم |
| تـا صبـح ظهـور بی قراریم |
| بـس تیـر غمت به دل رسیده |
|
|
مــانند کمـان قـدت خمیـده |
| چون ناله که در درون شدی حبس |
|
|
چون اشک که اوفتد ز دیده |
| ای یـاس بهشت قــرب احمد |
|
|
کی با لگدت ز شاخه چیده |
| بـــا یــــاد کبــــــودی رخ تــــو |
|
|
رنــگ از رخ مهـدیـت پـــریده |
| دل زخمی زخم سینۀ تو است |
| شهــر دل مــا مدینـۀ تو است |
| سوگند بـه آخــریـن نگــاهت |
|
|
سوگند بـه طفـل بی گناهت |
| سوگند بـه پهلـوی شکسته |
|
|
سوگنـد بــه بــازوی سیاهت |
| سوگند بــه صبـح درد خیزت |
|
|
سوگند بـه اشک شامگاهت |
| در صورت ماست درد سیلی |
|
|
در سینۀ ماست سوز و آهت |
| ماییم و سرشک ماتم تو |
| تقـدیم تـو اشک میثم تو |
صدف نبوت - غلامرضا سازگار
