| ای روح خـدا بـه چشم حیدر |
|
|
ای پـــــارۀ پیـکـر پیمبــر |
| ای مـادر وحی و دختـر وحی |
|
|
ای لیلــه قــدر حـــی داور |
| عیسـای مسیح کـرده تعظیم |
|
|
اول به تو بعد از آن بـه مادر |
| یک دفتر وصف تو است قرآن |
|
|
یک سطــر مدیحه تـو کوثر |
| قــرآن محمد است رویــت |
| وحی است هماره گفتگویت |
| مـا تشنـه ولایــت تــو آب است |
|
|
ما خشکی و بذل تو سحاب است |
| بی سـایــۀ تــو خـدا گـواه است |
|
|
گلـزار بهشت هــم ســراب است |
| پــوشیده تــریـن رمــوز خلقـت |
|
|
در چشـم تو مثــل آفتــاب است |
| یک لاله ز بــاغ تـو است عصمت |
|
|
یک خوشه ز خرمنت حجاب است |
| جبرییل به محضـر تـو بانو |
| با عرض ادب زده است زانو |
| خــالـق بــه تــو افتـخـــار دارد |
|
|
خـلقــت ز تـــو اعتـبـــار دارد |
| بــا دیــدن صـــورتــت محمـد |
|
|
در سیـنــه دلـــش قـــرار دارد |
| تـن بـا نگـه تـو مـی شــود روح |
|
|
روح از نـفـســت بـهــــار دارد |
| هرکس که به مهر تو است خرسند |
|
|
کــی بـیــم ز خشـم نـــار دارد |
| ای عصـمت مطـلـق الهــی |
| در حشر تو راست پادشاهی |
| ای سائل فضه ات کرامت |
|
|
ای مادر شیعه تا قیامت |
| نازد به تو ای تمام ایمان |
|
|
توحید و نبوت و امامت |
| تو در دل مـایی و دل ما |
|
|
دارد به مدینه ات اقامت |
| قـرآن به تو متکی هماره |
|
|
ایمان ز تو یافته سلامت |
| اسـلام رهیــــــن زینبینت |
| دین یافت حیات از حسینت |
| در کوی تو رهسپار خورشید |
|
|
بـا مهر تو نـور بار خورشید |
| منظـومه ای از چهارده مـاه |
|
|
داری به بغل چهار خورشید |
| هـر قطـرۀ تــو هـزار دریـا |
|
|
هر ذرۀ تـو هــزار خورشید |
| از نـور تو خلق شد که تابید |
|
|
بـر قلـۀ روزگــار خـورشید |
| ای مـادر آفتــاب زهـرا |
| در حشر به ما بتاب زهرا |
| تــا بـوده و هست آفــریده |
|
|
زن چـون تـو خـدا نیافریده |
| احمـد ز بهشت لحظه لحظه |
|
|
بــوی نفـس تــو را شنیده |
| الحـق کـه نبـی ندیده ها را |
|
|
در روی نــدیـدۀ تـو دیـده |
| احمـد تـو و تو محمد استی |
|
|
این گونه خبـر به مـا رسیده |
| ذکر تو چراغ محفل ماست |
دیوار تـو کعبـۀ دل ماست
|
| ای دخت رسـول و مـادر آل |
|
|
ای وقت عروج بر علی بـال |
| ای مصحـف سینــۀ محمـد |
|
|
شد حرمت تو چگونه پامال |
| قـامـت الـف صحیفـۀ نـور |
|
|
دردا که ز کوه غم شدی دال |
| چون شد که در آستانۀ وحی |
|
|
با آن همه شور رفتی از حال |
| ای یاس کبود گلشن وحـی |
| گردیده خزان به دامن وحی |
| ای طـایـــر عـــرش آشیــانـه |
|
|
چون شد که فتــادی از ترانه |
| گلـــزار جنـــان کجــا و آتـش |
|
|
حــوریـه کجــا و تــازیــانه |
| از اجـــر رســـالـت نبـی مـاند |
|
|
بــر لالــۀ عــارضـت نشـانه |
| آن شعله که سوخت خانه ات را |
|
|
از سینــۀ مــا کشــد زبــانه |
| ما سوختگان این شراریم |
| تا صبح ظهـور بی قراریم |
| بـس تیــر غمـت بـه دل رسیـده |
|
|
مــانـنـد کمـان قــدت خمیـده |
| چون ناله که در درون شدی حبس |
|
|
چــون اشـک که اوفتــد ز دیده |
| ای یـــاس بهشـت قـــرب احمد |
|
|
کـی بــا لگـدت ز شـاخـه چیده |
| بـــا یــــاد کبــــــودی رخ تـو |
|
|
رنــگ از رخ مهـــدیت پـریـده |
| دل زخمی زخم سینۀ تو است |
| شهـر دل ما مـدینـۀ تو است |
| سوگند به آخــریـن نگاهت |
|
|
سوگند به طفـل بی گناهت |
| سوگند بـه پهلــوی شکسته |
|
|
سوگنـد بـه بـازوی سیاهت |
| سوگند به صبـح درد خیزت |
|
|
سوگند بـه اشک شامگاهت |
| در صورت ماست درد سیلی |
|
|
در سینۀ ماست سوز و آهت |
| ماییم و سـرشک ماتم تو |
| تقـدیم تو اشک میثم تو |
صدف نبوت 1 - غلامرضا سازگار
