ای روح خـدا بـه چشم حیدر |
|
|
ای پـــــارۀ پیـکـر پیمبــر |
ای مـادر وحی و دختـر وحی |
|
|
ای لیلــه قــدر حـــی داور |
عیسـای مسیح کـرده تعظیم |
|
|
اول به تو بعد از آن بـه مادر |
یک دفتر وصف تو است قرآن |
|
|
یک سطــر مدیحه تـو کوثر |
قــرآن محمد است رویــت |
وحی است هماره گفتگویت |
مـا تشنـه ولایــت تــو آب است |
|
|
ما خشکی و بذل تو سحاب است |
بی سـایــۀ تــو خـدا گـواه است |
|
|
گلـزار بهشت هــم ســراب است |
پــوشیده تــریـن رمــوز خلقـت |
|
|
در چشـم تو مثــل آفتــاب است |
یک لاله ز بــاغ تـو است عصمت |
|
|
یک خوشه ز خرمنت حجاب است |
جبرییل به محضـر تـو بانو |
با عرض ادب زده است زانو |
خــالـق بــه تــو افتـخـــار دارد |
|
|
خـلقــت ز تـــو اعتـبـــار دارد |
بــا دیــدن صـــورتــت محمـد |
|
|
در سیـنــه دلـــش قـــرار دارد |
تـن بـا نگـه تـو مـی شــود روح |
|
|
روح از نـفـســت بـهــــار دارد |
هرکس که به مهر تو است خرسند |
|
|
کــی بـیــم ز خشـم نـــار دارد |
ای عصـمت مطـلـق الهــی |
در حشر تو راست پادشاهی |
ای سائل فضه ات کرامت |
|
|
ای مادر شیعه تا قیامت |
نازد به تو ای تمام ایمان |
|
|
توحید و نبوت و امامت |
تو در دل مـایی و دل ما |
|
|
دارد به مدینه ات اقامت |
قـرآن به تو متکی هماره |
|
|
ایمان ز تو یافته سلامت |
اسـلام رهیــــــن زینبینت |
دین یافت حیات از حسینت |
در کوی تو رهسپار خورشید |
|
|
بـا مهر تو نـور بار خورشید |
منظـومه ای از چهارده مـاه |
|
|
داری به بغل چهار خورشید |
هـر قطـرۀ تــو هـزار دریـا |
|
|
هر ذرۀ تـو هــزار خورشید |
از نـور تو خلق شد که تابید |
|
|
بـر قلـۀ روزگــار خـورشید |
ای مـادر آفتــاب زهـرا |
در حشر به ما بتاب زهرا |
تــا بـوده و هست آفــریده |
|
|
زن چـون تـو خـدا نیافریده |
احمـد ز بهشت لحظه لحظه |
|
|
بــوی نفـس تــو را شنیده |
الحـق کـه نبـی ندیده ها را |
|
|
در روی نــدیـدۀ تـو دیـده |
احمـد تـو و تو محمد استی |
|
|
این گونه خبـر به مـا رسیده |
ذکر تو چراغ محفل ماست |
دیوار تـو کعبـۀ دل ماست
|
ای دخت رسـول و مـادر آل |
|
|
ای وقت عروج بر علی بـال |
ای مصحـف سینــۀ محمـد |
|
|
شد حرمت تو چگونه پامال |
قـامـت الـف صحیفـۀ نـور |
|
|
دردا که ز کوه غم شدی دال |
چون شد که در آستانۀ وحی |
|
|
با آن همه شور رفتی از حال |
ای یاس کبود گلشن وحـی |
گردیده خزان به دامن وحی |
ای طـایـــر عـــرش آشیــانـه |
|
|
چون شد که فتــادی از ترانه |
گلـــزار جنـــان کجــا و آتـش |
|
|
حــوریـه کجــا و تــازیــانه |
از اجـــر رســـالـت نبـی مـاند |
|
|
بــر لالــۀ عــارضـت نشـانه |
آن شعله که سوخت خانه ات را |
|
|
از سینــۀ مــا کشــد زبــانه |
ما سوختگان این شراریم |
تا صبح ظهـور بی قراریم |
بـس تیــر غمـت بـه دل رسیـده |
|
|
مــانـنـد کمـان قــدت خمیـده |
چون ناله که در درون شدی حبس |
|
|
چــون اشـک که اوفتــد ز دیده |
ای یـــاس بهشـت قـــرب احمد |
|
|
کـی بــا لگـدت ز شـاخـه چیده |
بـــا یــــاد کبــــــودی رخ تـو |
|
|
رنــگ از رخ مهـــدیت پـریـده |
دل زخمی زخم سینۀ تو است |
شهـر دل ما مـدینـۀ تو است |
سوگند به آخــریـن نگاهت |
|
|
سوگند به طفـل بی گناهت |
سوگند بـه پهلــوی شکسته |
|
|
سوگنـد بـه بـازوی سیاهت |
سوگند به صبـح درد خیزت |
|
|
سوگند بـه اشک شامگاهت |
در صورت ماست درد سیلی |
|
|
در سینۀ ماست سوز و آهت |
ماییم و سـرشک ماتم تو |
تقـدیم تو اشک میثم تو |
صدف نبوت 1 - غلامرضا سازگار