| ای به سر دست همه هست من |
|
|
تبسّمت بــرده دل از دسـت من |
| ای در دریـــای امـیــد حسیـن |
|
|
اول و آخـریـن شهیـــد حسین |
| سوختـه و سـوختـه و سـوختـه |
|
|
دیـــده بـه شـانـۀ پـدر دوخته |
| تـو سنـــد زنـــدۀ کــربلایــی |
|
|
تــو مهــر پــرونــدۀ کـربـلایی |
| تو کودک شیری نه، طفل شیری |
|
|
صغیــر نـه، صغیـر نـه، کبیـری |
| ستـــارۀ بــرج سعــادتـی تـو |
|
|
سـورۀ کــوچـک شهــادتی تـو |
| نگـاه کن بـه چشــم نیم بـازت |
|
|
کـه فـاطمـه آمــده پیشبــازت |
| بس که ز تشنگی به تـاب و تبی |
|
|
اشـک نــداری کـه کنـی تـر لبی |
| تشنه تر از تشنـه لبان گوش کن |
|
|
آب ز پیکـــان بــلا نــوش کـن |
| می بــرمت تـا که فـدایت کنـم |
|
|
بـاش کـه تقــدیم خــدایت کنم |
| چشم گشا کـودک مدهوش من |
|
|
قتلگـه تـوست در آغـــوش مـن |
| سینـه سپـر بـاش که حظی کنی |
|
|
خنـده بـــزن چنـد تلظــی کنی |
| تلظـی ات قلــب مــرا آب کـرد |
|
|
ربـــاب را ز گــریـه بی تـاب کرد |
| خنـده بـزن روز شهـادت تـوست |
|
|
شهــادت تــو نـه، ولادت توست |
| خـون تـو عمر جاودان من است |
|
|
آب تــو اشـک شیعیان من است |
| روی بــه قتلگـاه کـن اصغـــرم |
|
|
حــرملـه را نگــاه کـن اصغــرم |
| روز بـــــزرگ امتـحــان آمــده |
|
|
حــرملـه بـا تیــر و کمـان آمده |
| آه خــدایـا جگـــرم پـــاره شد |
|
|
حنجـر خشـک پسـرم پــاره شد |
| تیر که بر حنجر خشکت نشست |
|
|
راه نفـس را بــه گلـوی تو بست |
| حرملـه حلــق پسـرم را شکافت |
|
|
حلـق پسـر نه، جگـرم را شکافت |
| تیـر بـرون کشیــدم از حنجـرت |
|
|
گشـت جـدا بـر سـر دستم سرت |
| غنچۀ پـرپـر شـده دیـده کسی؟ |
|
|
کـودک بی سـر شده دیده کسی؟ |
| چشـم کسی دیـده کـه روی پدر |
|
|
سرخ شـود ز خـون حلـق پسـر؟ |
| خـون تــو از گلـو به عرش خیزد |
|
|
نمی گـذارم بــه زمیــن بــریـزد |
| زخم گلوی تو کند دوست دوست |
|
|
خون تو بی واسطه تقدیم اوست |
| خدای من قسـم بـه جـان رسول |
|
|
فـدایـی حسیــن را کـن قبــول |
| دسته گـل آخـر مـن همین بـود |
|
|
تمـامـی لشکـر من همیــن بود |
