مشهد به دامن
جـان نـبـی را |
|
مـدینـه دارد
به سینه دارد |
فـوج ملـک را نــور امیـدی در این جاست
در چارده خورشید خورشیدی در این جاست |
مشهـد بهشـــت
جاری در این خاک |
|
گلهای عشق است
دریای عشق است |
آن گل رضای عترت است اما غریب است
ناموس قرآن است و در دنیا غریب است |
بر غربت او
حیدر بنـالد |
|
دنیا بگرید
زهرا بگرید |
تاریخ عصمت شاهد معصومی اوست
عـالم پـریشـان از غم مظلومی اوست |
نورش جهانتاب
بـا مثـل مأمون |
|
از قهــر گردید
هم عهد گردید |
با خون دل، با داغ جان، عمرش سرآمد
آخـر هـم از زهـــر ستـم جانش برآمد |
از کیـد مأمون
در هر کجا بود |
|
خونین جگر بود
حبس نظـر بود |
از آتش رفتـار خود سوزاند او را
چون از نماز عید بـرگرداند او را |
او را ز یثـــرب
وز غم دلش را |
|
آواره کـــردند
صد پاره کردند |
از زهر سوزان گر که شد قطع حیاتش
آن زهـر داد از پنجه مـأمون نجاتش |
امروز دل هـا
قلب جوادش |
|
از غـم شکستـه
در خون نشسته |
آید ز طوس و آورد خون جگر را
نـور امـامت دارد و داغ پـدر را |
یک کربلا عطش- سیدرضا مؤیّد
