| تو کیستی؟ چراغ بهشت مدینه ای |
|
|
آیینه دار حُسـن حسینی، سکینه ای |
| باید به رتبـه زینب ثـانی بخوانمت |
|
|
چون عمه ات به صبر نداری قرینه ای |
| در آسمان صبر فروزنده کوکبی |
| بیـن تمـامی اُسرار رکن زینبی |
| دشمن ذلیل عزّو وقار سکینه است |
|
|
فریاد کربلای حسینی به سینه است |
| در مکتب مجاهدت و صبـر و ابتلا |
|
|
ایثار و استقامت و ایمان گزینه است |
| هر چند درد و رنج اسارت کشیده ای |
| تو خصم را به بند حقارت کشیده ای |
| روی تو آفتـاب تمـاشای باب بـود |
|
|
آئینــۀ تمــام نمــای ربـاب بــود |
| در منطق تو معجزۀ نطق مـرتضی |
|
|
پیغام تو حیا و عفاف و حجاب بود |
| از سنگ و تازیانه که در شکوه نیستی |
| در قتلگـه ز بــردن چــادر گـریستی |
| در مجلـس یــزید که قلبـت کباب بـود |
|
|
دیدی میـان طشـت طـلا آفتــاب بود |
| نامحرمت به دور و غمت بی حساب بود |
|
|
بر چهره آستین و دو دستت حجاب بود |
| فریاد و آه و اشک و غم از گریۀ تو سوخت |
| حتـی دل یـزید هـم از گریـۀ تـو سوخت |
| گاهی صدای گریه اصغـر شنیده ای |
|
|
گه ناله در شهادت اکبر کشیده ای |
| گاهی به روی خار مغیلان دویده ای |
|
|
گه حنجر بریده به گودال دیده ای |
| در هـر بلیّه حمد الاهیت بر لب است |
| الحق تو را مقاومت و صبر زینب است |
| ای یادگار فـاطمه ای دختر حسین |
|
|
همگام زینبینی و هم سنگر حسین |
| در راه شـام راهنمــایت سـر پـدر |
|
|
منزل بـه منزلی تو پیام آور حسین |
| هر خانه ای که هست رباب و سکینه اش |
| بـاشد صفــای روضـۀ شهــر مدینـه اش |
| تو مصحف حسین و بهشت است دامنت |
|
|
بـر صفحـۀ جمـال فـروزنده احسنَت |
| پــامال حــرمتت شـده از جـور دشمنان |
|
|
بــا تــازیانه آیــه نـــوشتند بر تنت |
| تو راز ناشنیده ز بابا شنیده ای |
| تـو قاصد پیام گلوی بریده ای |
| ای پاکی و عفاف و حیا شرمسار تو |
|
|
دشمـن حقیـر منـزلت و اقتدار تو |
| پیـوسته بـاد باغ شهـادت بهـار تو |
|
|
تـا روز حشـر گـریۀ "میثم" نثار تو |
| قلب حسین و چشم و چراغ مدینه ای |
| سـر تـا قـدم جلال و وقار و سکینه ای |
بهار امامت 1- غلامرضا سازگار
