| اَبَتـا اَبَتـا شـده خـون جگرم |
| چادرم چادرم برده شد ز سرم |
| خون رود از چشم ترم بابا گَرد صحرا شد معجـرم بـابا |
| ابی عبدالله، ابی عبدالله |
| اَبَتـا اَبَتـا کوفیـان چه بـدند |
| عوض تسلیت عمه ام را زدند |
| موی من از خون تو گلگون شد جگرم خون شد، جگرم خون شد |
| ابی عبدالله، ابی عبدالله |
| خیز و یکدم بگیر دخترت را به بر |
| خیـز و مـا را به سـوی مدینه ببر |
| کـوفیان ظـالم کـودکـان تنهــا تو و خاک و خون ما و دشمن ما |
| ابی عبدالله، ابی عبدالله |
| پیکرت مانده در دشت کرب و بلا |
| با سـرت می روم سـوی شـام بلا |
| اشکم آب غسـل تـنت بـابا خاک صحـرا شـد کفنـت بـابا |
| ابی عبدالله، ابی عبدالله |
| بر دل عالم از غم شراره زدم |
| بوسه بر حنجر پاره پاره زدم |
| وقت بوسیدنت کعب نی خوردم دم به دم زنده گشتم و مردم |
| ابی عبدالله، ابی عبدالله |
| گریه بر این تن غـرقه خون می کنم |
| گیسویم را ز خون لاله گـون می کنم |
| می رسد بر گوشم در این صحرا وا حسینــای مــادرت زهـــرا |
| ابی عبدالله، ابی عبدالله |
| کعب نی بر تن من نشانه زده |
| کی پــدر کشتـه را تازیانه زده |
| جان بابا من دخترت هستم وارث زهــرا مـــادرت هستم |
| ابی عبدالله، ابی عبدالله |
بهار امامت 1- غلامرضا سازگار
