|
بـه جـای جای دلم جای پای توست حسین
|
|
خـوشم کـه حنجره ام نینوای توست حسین
|
|
هـزار چشمـۀ اشکـم اگــر دهنـد بـه چشم
|
|
خـدا گواست که وقـف عزای توست حسین
|
|
صفـا و مـروه و رکـن و مقــام و کعبـۀ مـن
|
|
بــه کــربلات قسم کـربلای تـوست حسین
|
|
بــه هـر زمــان که بخـوانند نسـل ها قرآن
|
|
درون حنجـره هاشان صدای توست حسین
|
|
بـــه عــالمـی درِ دل بستـــــه ام ز روز ازل
|
|
مگر به روی تو، این خانه جای توست حسین
|
|
بهــای خــون تــو را جــز خــدا نداند کس
|
|
بـه خون تو، که خدا خونبهای توست حسین
|
|
اگــر چـه کعبـه بـود قبلـه ام بـه وقت نماز
|
|
دلم به جـانب صحن و سرای توست حسین
|
|
بهشـت بــاد بــه اهـــل بهشــت ارزانــی
|
|
بهشـت مـن حـرم بـا صفـای توست حسین
|
|
زیــارت همــه پیغمبــــران، زیـــارت حـق
|
|
زیـــارت ســـر از تـن جدای توست حسین
|
|
تـــو آن صحیفـۀ صـــد پـــارۀ ورق ورقـی
|
|
که زخم هـای فزون آیه هـای توست حسین
به وصف غیر تو "میثم" سخن نخواهد گفت
هـر آنچـه گفته و گوید ثنای توست حسین
|
بهار امامت 1- غلامرضا سازگار
