| کیستـی تـو؟ صـدف گوهر مکنون خدایی |
| دختــر احمـدی و مــادر مصبـاح هدایی |
| نه همیـن امّ ابیهـــایی و نــامـوس الهی |
| همسـر حیــدری و مــادر کــل شهـدایی |
| بشری و همـه جا کـار خدایی ز تـو دیدم |
| چه بگویم؟ کمکم کن که نگویم تـو خدایی |
| به سخن ریخته از درج دهان گوهر وحیت |
| بـه نگـه زنـگ ز آیینــۀ دل هـــا بزدایی |
| در تماشـای رخـت حُسن خدا دید محمد |
| دست تو دست خدا بود که بوسید محمد |
| لالـۀ گلبـن وحی استـی و دل، بــاغ و بهارت |
| گشته در ارض و سما، هـر ملـکی مرغ هَزارت |
| شـده گـم در حرم گمشــده ات شهــر مدینه |
| نه مدینـه، کـه همـه عالم هستی ست مزارت |
| عرش و فرشند و سمـاوات همه سفره احسان |
| خلق مهمان سر این سفره، به هر لیل و نهارت |
| گل لبخنـد کنـد هـدیه ز هر شعلـه به اهلش |
| گر بـــه دوزخ فتد ای مادر سـادات! گـذارت |
| بـاغ خلد آبــرو از خـاک سـر کوی تو دارد |
| نه تو را بوی جنان است، جنان بوی تو دارد |
| خانـه کـوچــک خشت و گل تــو کعبه آدم |
| حـجـره ات قبـلــه ارواح رســولان مـکــرّم |
| چادر خاکی تـــو خــوب تــر از پــرده کعبه |
| دامـن عصمت تــو پاک تر از پاکـی مــریـم |
| اولین شخص همه عالم خلقـت به حضـورت |
| خیزد از جای و به تعظیم کند قامت خود خم |
| به ملائک، بـه نبیّین، بـه رسولان، بـه محمد |
| به همه دوستی ات واجب، حتی به علی هم |
| تویی آن روح که در بین دو پهلوی رسولی |
| تو بتولی، تو بتولی، تــو بتولی، تـو بتولی |
| در نـمــازت چــو ز لــب نــالـــه العـفــو بـر آید |
| این عجـب نیـست کـه محـراب بـه فــریـاد درآید |
| گـهـی از ذوق شـود زنــده گـــه از شــوق بمیــرد |
| بــه تمــاشــای نمـــاز تـو چــو مــرغ سحـر آید |
| مــادر دهـــر نــزایـد چــو تــو ای دختــر احمـد |
| مگــــر آن روز کــــه میـــلاد رســـولـی دگـر آید |
| که شنیده است و که دیده است که یک دخت پیمبر |
| کفــو حیـــدر شــود و مــــــادر پیغـامبــر آیـد |
| آری آری سخــن امّ ابیــهـــاست گــواهــم |
| همچو آیینه به این طرفه حدیث است، نگاهم |
| حُسن پـوشیده ات از چشـم خـــدا دل برباید |
| پلک چشمـت بـه محمـد در رحمـت بگشـاید |
| گــریه ات غـرق کند در یَم رحمت دو جهـان را |
| خنـده ات زنــگ مـلال از دل حیــدر بــزداید |
| بـه خـداونـد تعـالی، بــه محمـد، که علـی را |
| «بخت باز آید از آن در که یکی چون تو در آید» |
| گو شـود وصـف تـو بر حضـرت جبریل محـوّل |
| چه بگوید؟ چـه بخواند؟ چه بیارد؟ چه سراید؟ |
| گر چه یـک عمر فشاندم گهر مدح به پایت |
| چه بگویم که پدر گفت: "پـدر باد فدایت!" |
| نـور از روز ازل خـلق شــد از جلـــوه رویـت |
| حور پیوستـه بـرد سجده به خـاک سر کویت |
| همه اعضات بود آیه، تو خـود مصحف نوری |
| غرق در بوسه احمد شده دست و سر و رویت |
| پـدرت احمـد و شـویت علی و مـام خدیجه |
| همــه عـالم به فـدای تو و اُم و اَب و شویت |
| عجبـی نیست خـداونـد بـه فـردای قیـامت |
| کـه ببخشد همه را بـر سـر یـک تـار ز مویت |
| ملک و جنّ و بشر وصف تو گفتن نتواند |
| هیـچ کس غیر خدا قـدر شب قدر نداند |
| ای رخـت کــوکـب تــابنـده اقبـال محمد |
| رکــن تــوحیدی و بـال علی و بـال محمد |
| خانـه ات غــار حــرا بعثتت اسلام دوبـاره |
| خطبه ات نیــــز غــدیـر دگــر آل محمـد |
| چارده قرن زمان می گذرد، تـا صـف محشر |
| بـا تجـلّای تـو هـر سـال بـود، سال محمد |
| از تـو جـاری است به دریای زمان نور نبوت |
| در تــو پیـداست همه عزت و اجلال محمد |
| تو خداونـد کلامی ز خـداوند، سـلامت |
| که خروشیدی و گردید علی محو کلامت |
| بی قیــام تـــو قیــامـت نشـود روز قیـامت |
| افتـد آن روز بـه خـاکت ملـک عفـو و کرامت |
| تـو بـه فـرمـان خـدا می کنـی آن روز خدایی |
| تــو همـانند امـــامـت، کنـی آن روز امامت |
| ملــک العـرش کنـد دیدۀ خود فرش قدم ها |
| جبــرئیلت پـی تعظیـم بــر افـراشته قـامت |
| طـاعت خلق نبـاشـد اگــر از پــرتـو مهــرت |
| ثمرش نیست به جز آتش و خسران و ندامت |
| بـا ولای تـو قیامت اگر آغاز نگردد |
| تا خدایی خدا باب جنان باز نگردد |
| نـه فقـط خلق جهان، خـالق اکبـر به تو نازد |
| نـه رسـولان خـدا، شخـص پیمبـر به تو نازد |
| روز محشر که به سوی تو بـود چشـم نبیّین |
| بیشتـر از همگـان احمـد و حیـدر به تو نازد |
| همسـر شیـر خـدا! شیـر تـویی شیر خـدا را |
| کــوثـر ختــم رســل! سـوره کوثر به تو نازد |
| مـریم مــادری و مــام دو عیسـا و دو مریم |
| آری آری؛ پسـر و مــادر و دختر بـه تـو نازد |
جلوه حُسن ازل کیست؟ به ذات ازلی! تو
|
رکن ارکان خدا کیست؟ علی، رکن علی تو
|
| ای عیـان از حـرم مخفـی تـو، اشـک غـم تو |
| جـگـر سـوختــه شیعـــه، چــراغ حـرم تو |
| قلب تو خون شد و جوشید ز چشم حَسنِینت |
| تــا چهـل سـال علـی آب شـد از عمـر کم تو |
| چـاه غم هـای علی، سینه مجـروح تو، مـادر! |
| ســرو بشکستـه بــاغ نبــوی قـــدّ خـم تو |
| خصـم بر مصحـف زیبـای رخت کرد جسارت |
| عـوض آنکـه زنـد بـوسـه به خاک قـدم تــو |
| آنچه با روی تو شد با گل رخسار نبی شد |
| نه به رخسـار که بـا چشم گهربار نبی شد |
| ز حرامی صفتــان خـون جگر گشـت حلالت |
| درِ آتــش زده و آتـشِ در، سوخت بـه حالت |
| حـامـی شیـر خـدا گشتـی و از جـانـب امت |
| زخـم گــل میـــخِ درِ سوختـه گـردید مدالت |
| دست بشکسته ات از دامن حیدر که جـدا شد |
| بـود چشمـی سوی سلمان و نگاهی بـه بلالت |
| ای پـرستـوی علـی اذن بــده کــز تـو بپرسم |
| با چه جرمی به قفس ریخت، تمام پر و بالت؟ |
| نخل امّیـد علـی از تو بر و برگ ندیدم |
| دیده ام پیر، ولی پیر جوان مرگ ندیدم |
| شیعه تـا چنـد غـریبـانه به رخ اشک ببارد؟ |
| شیعه دور حــرمـت جــرأت فـریـاد ندارد |
| شیعه شمـع حـرمت گشتـه، مزار تو ندیده |
| شیعه ســوز جگـر از شمع شب تـار تو دارد |
| شیعه آنقـدر غـریب است کـه حتـی نتواند |
| صــورت خـویش به دیـوار بقیعـت بگذارد |
| شیعه را دسـت ولای تـو نگـه داشتـه ورنه |
| چـون قدم بر سر خاک تو نهد جان بسپارد |
| ای سرشک غمت از روز ازل در گل "میثم" |
| حرم گم شده تو است همیشه دل "میثم" |
صدف نبوت 2- غلامرضا سازگار
