| کیستـی تـو؟ صـدف گـوهر مکنون خدایی |
| دختـر احمـدی و مــادر مصبـــاح هـــدایی |
| نـه همیـن امّ ابیهـــایی و نـــامـوس الهی |
| همســر حیــدری و مـــادر کــل شهدایی |
| بشـری و همـه جـا کـار خدایی ز تو دیدم |
| چـه بگویم؟ کمکم کن که نگویم تو خدایی |
| بـه سخن ریخته از درج دهان گوهر وحیت |
| بــه نگـــه زنـــگ ز آیینــۀ دل هـــا بـزدایی |
| در تمـاشـای رخـت حُسن خدا دید محمد |
| دست تو دست خدا بود که بوسید محمد |
| لالــۀ گلبـن وحـی استـی و دل، بــاغ و بهـــارت |
| گشتـه در ارض و سمـا، هـر ملـکی مرغ هَزارت |
| شـده گـم در حـــرم گمشــده ات شهــر مدینه |
| نـه مدینـه، کـه همـه عالم هستی ست مزارت |
| عرش و فرشند و سماوات همه سفره احسان |
| خلق مهمان سر این سفره، به هر لیل و نهارت |
| گـل لبخنـد کنـد هـدیـه ز هـر شعلـه بـه اهلش |
| گــر بـــه دوزخ فتــد ای مـــادر ســادات! گـذارت |
| بــاغ خلــد آبــرو از خـاک سـر کوی تو دارد |
| نه تو را بوی جنان است، جنان بوی تو دارد |
| خــانـه کــوچـک خشــت و گـــل تــو کعبه آدم |
| حـجــــره ات قبـلـــه ارواح رســـــولان مـکــــرّم |
| چـــادر خـــاکی تـــو خــوب تــر از پــرده کعبــه |
| دامـن عصمـت تــو پــاک تــر از پـــاکـی مــریـم |
| اولیـن شخص همـه عـالم خلقـت بـه حضـورت |
| خیـزد از جـای و بـه تعظیم کند قامت خود خم |
| بـه ملائـک، بـه نبیّین، بـه رســولان، بـه محمد |
| به همه دوستی ات واجب، حتی به علی هم |
| تویی آن روح که در بین دو پهلوی رسولی |
| تـو بتولی، تــو بتولی، تــو بتولی، تـو بتولی |
| در نمــازت چــو ز لــب نــالـــه العفــو بــر آید |
| این عجب نیست که محراب بـه فـریاد درآید |
| گهـی از ذوق شود زنده گه از شوق بمیـرد |
| بــه تمـاشـای نمــاز تــو چــو مـرغ سحر آید |
| مـــادر دهـــر نـزاید چــو تــو ای دختـر احمد |
| مگـــر آن روز کـــه میــلاد رســولی دگـر آید |
| که شنیده است وکه دیده است که یک دخت پیمبر |
| کفــو حیـــدر شــود و مــــــادر پیغـامبـــر آید |
| آری آری سخــن امّ ابیهـــاســــت گـــواهــم |
| همچو آیینه به این طرفه حدیث است، نگاهم |
| حُسـن پـوشیده ات از چشـم خـــدا دل برباید |
| پلـک چشمـت بـه محمـد در رحمـت بگشــاید |
| گــریـه ات غـرق کند در یَم رحمت دو جهان را |
| خنـده ات زنــگ مـــلال از دل حیـــدر بــــزداید |
| بـه خداونـد تعـــالی، بــه محمـد، کـه علـی را |
| «بخت باز آید از آن در که یکی چون تو در آید» |
| گو شـود وصـف تـو بـر حضــرت جبــریل محـوّل |
| چه بگوید؟ چـه بخواند؟ چه بیارد؟ چه سراید؟ |
| گر چه یک عمر فشاندم گهر مدح به پایت |
| چه بگویم کـه پـدر گفت: "پـدر باد فدایت!" |
| نــــور از روز ازل خـلـــق شـــد از جلـــوه رویــت |
| حـور پیوستـه بــرد سجـده بـه خـاک سر کویت |
| همـه اعضـات بـود آیـه، تـو خـود مصحـف نــوری |
| غرق در بوسه احمد شده دست و سر و رویت |
| پــدرت احمــد و شـویت علــی و مـــام خدیجـه |
| همــه عـــالم بــه فــدای تو و اُم و اَب و شویت |
| عجبـی نیـست خـداونـد بــه فـــردای قیــــامت |
| کــه ببخشـد همـه را بـر سـر یـک تـــار ز مویت |
| ملک و جنّ و بشر وصف تو گفتن نتواند |
| هیـچ کس غیر خدا قدر شب قدر نداند |
| ای رخــت کــوکـب تــابنده اقبـــــال محمد |
| رکــن تــوحیدی و بــال علـی و بـال محمد |
| خــانـه ات غــار حــرا بعثتت اسلام دوباره |
| خطبــه ات نیـــز غـــدیـر دگـــــر آل محمـد |
| چارده قرن زمان می گذرد، تا صف محشر |
| بـا تجـلّای تــو هـر سـال بـود، سال محمد |
| از تـو جـاری است به دریای زمان نور نبوت |
| در تــو پیـداست همه عزت و اجلال محمد |
| تــو خداونـد کـلامی ز خـداوند، سـلامت |
| که خروشیدی و گردید علی محو کلامت |
| بی قیـــام تـــو قیـــامـت نشـــــود روز قیـامت |
| افتـد آن روز بــه خــاکت ملــک عفـو و کرامت |
| تـو بـه فـرمان خـدا می کنـی آن روز خــدایی |
| تــو همـانند امـــامـت، کنــــی آن روز امــامت |
| ملــک العـرش کنـد دیــدۀ خود فرش قدم ها |
| جبــرئیلت پـــی تعظیــم بــر افــراشته قــامت |
| طـاعت خلــق نبــاشـد اگـــر از پــرتـو مهــرت |
| ثمرش نیست به جز آتش و خسران و ندامت |
| بــا ولای تـو قیامت اگر آغاز نگردد |
| تا خدایی خدا باب جنان باز نگردد |
| نـه فقـط خلق جهان، خالق اکبر به تو نازد |
| نـه رسـولان خـدا، شخـص پیمبر به تو نازد |
| روز محشر که به سوی تو بود چشم نبیّین |
| بیشتـر از همگـان احمـد و حیـدر به تو نازد |
| همسـر شیـر خدا! شیر تویی شیر خدا را |
| کــوثـر ختــم رســل! سـوره کوثر به تو نازد |
| مـریم مــادری و مــام دو عیسـا و دو مریم |
| آری آری؛ پسـر و مــادر و دختـر بـه تـو نازد |
جلـوه حُسـن ازل کیست؟ به ذات ازلی! تو
|
رکن ارکان خدا کیست؟ علی، رکن علی تو
|
| ای عیـــان از حــرم مخفـی تــو، اشـک غم تو |
| جـگـــر سـوختـــه شیعـــه، چــــراغ حــــرم تو |
| قلب تو خون شد و جوشید ز چشم حَسنِینت |
| تــا چهــل ســال علـی آب شـد از عمر کم تو |
| چـاه غم هـای علـی، سینـه مجروح تو، مادر! |
| سـرو بشکستـه بــــاغ نبــــوی قـــدّ خـــم تــو |
| خصــم بـر مصحـف زیبــای رخـت کرد جسارت |
| عـــوض آنکــه زنــد بـوسـه بـه خـاک قـدم تــو |
| آنچه با روی تو شد با گل رخسار نبی شد |
| نه به رخسـار که با چشم گهربار نبی شد |
| ز حـــرامی صفتــان خــون جگــر گشـت حلالت |
| درِ آتـــش زده و آتــشِ در، ســـوخت بــه حالت |
| حــامـی شیــر خـــدا گشتــی و از جـانب امت |
| زخـــم گـــل میـــخِ درِ ســوختـه گــردید مدالت |
| دست بشکسته ات از دامن حیدر که جدا شد |
| بـود چشمـی سوی سلمان و نگاهی به بلالت |
| ای پـرستـوی علــی اذن بـــده کــز تــو بپـرسم |
| بـا چـه جرمی به قفس ریخت، تمام پر و بالت؟ |
| نخـل امّیـد علـی از تو بر و برگ ندیدم |
| دیده ام پیر، ولی پیر جوان مرگ ندیدم |
| شیعه تـا چنـد غـریبـانـه به رخ اشک ببارد؟ |
| شیعه دور حـــرمـت جــــــرأت فــریـاد ندارد |
| شیعه شمـع حـرمت گشتـه، مزار تو ندیده |
| شیعه ســوز جگـر از شمع شب تار تو دارد |
| شیعه آنقـدر غـریـب است کـه حتـی نتواند |
| صــورت خــویش بـــه دیـــوار بقیعـت بگـذارد |
| شیعه را دسـت ولای تـو نگــه داشتـه ورنه |
| چـون قـدم بر سر خاک تو نهد جان بسپارد |
| ای سرشک غمت از روز ازل در گل "میثم" |
| حرم گم شده تو است همیشه دل "میثم" |
"صدف نبوت 2"- حاج غلامرضا سازگار
