| ای از کـــرامت تــو بلنـد اختــر آفتــــاب |
|
وز ذره در حضـور تـو کـوچکتـر آفتــاب |
| خود در حجاب نوری و از شـرم چـادرت |
|
پوشد درون آتـش دل، منظـر آفتــاب |
| پیوستـه در قلمـرو قـدر و جـلال توست |
|
هـر جـا کند عبـور و بـرآرد سر آفتاب |
| گـر بنگـرد بـه حُسـن تـو در چـادر خیال |
|
برسر کشد زشرم رخت معجرآفتاب |
| نســل تــو اختــران سپهـرنـد در زمیــن |
|
مامت بـود قمـر، پـدر و شوهر آفتاب |
| هـر صبـح چـون عبـور کنـد از مدینـه ات |
|
خـواند بـه احتــرام، تـو را مادر آفتاب |
| بـر خـاک راه زائـرت، ای دختـر رســـول |
|
گسترده فرش نور به هر معبر آفتاب |
| بــا ذره هــای نــور خـود از بـام آسمان |
|
ریــزد به قبر گمشده ات اختر آفتاب |
| بالاتر است فضّه ات از اینکـه دم به دم |
|
سـازد نثـار مقـدم او گــوهـر آفتــاب |
| بالله قسم رواست فشـاند ز بــام چرخ |
|
بـر فــرق دشمنـان شمــا آذر آفتاب |
| آرد طـــواف تـــا بــــه حــریم مقــدّست |
|
دارد ز نـور ایتن همـه بـال و پر آفتاب |
| فخرّیـه می کنـد بـــه تمــام ستارگــان |
|
گــر رخ نهـد بـه خـاک ره قنبر آفتاب |
| سر تا به پاست زیور و خواهد هنوز هم |
|
از طلعــت بـــلال درت زیــــور آفتــاب |
| مُهرش زمین و آب وضو شعله های نور |
|
کافتد بـه سجده در قدم کوثر آفتاب |
تـا قلـب خصـم کـور دلـت را ز هــم دَرَد
|
|
دارد ز هر شعاع،دو صد خنجر آفتاب |
| یک آسمان واین همه ماه وستاره اش |
|
ای تـا ابـد تـو را پسـر و دختـر آفتاب |
| از پـــرتو ولای تـــواَش نـــور اگـــر نبـــود |
|
هـرگز نبـود این همـه روشنگر آفتاب |
| نور از مه جمال تــو دارد، عجیب نیست |
|
گـر دل بـرد همــاره ز پیغمبــر آفتاب |
| بالله قسم رواست که از شــرم روی تو |
|
صـورت نهـد به دامن خاکستر آفتاب |
| پیداست از تشعشع رنـگ طـلایی اش |
|
کـز خــاک بــوذر تــو ستاند زر آفتاب |
| تــا ایمـن از بــلای قضــا و قــدر شـــود |
|
بگرفتـه در پنـاه شمــا سنگــر آفتاب |
| باجام نور،ساقی خلق است و می زند |
|
از کــوثـر ولایـت تــو ســاغـــر آفتـاب |
| افتــد اگـــر بــــه ذره نـگــــاه کـــرامتت |
|
آن ذره گــردد اختـر و آن اختر آفتاب |
| تـــا آرد از تبســـم گـــرمش پیـــام نــور |
|
از جـانب تــو گشتـه پیــام آور آفتاب |
| هـر بـامداد بـر حـرمت می دهد سلام |
|
ای از خــدا سـلام محمـد بـر آفتـاب |
| خورشید کـوچه! روی تـو هـم رنـگ سایه شد |
|
این قصــه را چگـونه کند باور آفتاب؟ |
| بعد از کبودی رخت ای بـاغ یـاس وحی |
|
بـالله رواسـت سـر نـزند دیگـر آفتاب |
| ای چـادر مطهـر تـو ســایه بـان حشــر |
|
کی گفته تو ستاره بریزی در آفتاب؟ |
| بـا معجـر سیـــاه بـرآیـد بـه بـام حشـر |
|
خجـلت کشـد ز روی تـو در محشــر آفتاب |
| تا آفتـاب حُسن تـو در کوچه هـا گرفت |
|
گــردید تیــره در نظـــر حیـــدر آفتاب |
| بالله قسم رواست که برزخم سینه ات |
|
چـون مـرغ سـربریده زنـد پـرپر آفتاب |
