| ای گــوهــر کـــلام محمــد ثنـــای تـــو |
|
تـــا حشــــر افتـخــار ولایــت ولای تو |
| هـم کوثر خدایی و هم دخت مصطفی |
|
هــم آمـــده اسـت امّ ابیهــا ثنای تو |
| پیغمبـری کـه جــان همـه انبیـا فـداش |
|
فـرمود بـا تـو جــان محمــد فــدای تو |
| بـا آنکـه نیـست روی خــداونـد دیـدنی |
|
پیـداست در جمال تو، وجه خدای تو |
| پیغمبران، ملائـکه، حوریّه، جنّ و انــس |
|
دارنـــد احتیـــاج بـــه ذکـــر دعـای تو |
| تا صبـح حشر حسرت بیماری اش بود |
|
آیــد اگــر مسیــح بـه دارالشفـای تو |
| هــرگـز نگـه بــه وادی سینـا نمی کند |
|
گـــر بنگـــرد کلیــم بــــه دارالولای تو |
| امــواج نـــور ســــر زده از خـانــۀ گلیـن |
|
بوی بهشت می دمد از خاک پای تو |
| بیت الحرام خواجۀ اسراست حجره ات |
|
آرد ملـک طــواف، بــه دور ســرای تو |
| گلبـوسـه هــای پشـت هـم ختـم انبیا |
|
پیـداست روی آبلــه دست هـــای تو |
| در حیـرتم کـه روی تو را دید در بهشت |
|
آدم نــداد جـان ز چـه بر رو نمای تو؟ |
| سـوگند می خــورم بـه خـدا تـا خـدا خداست |
|
بیگـانه بــا خـــدا نشــود، آشنــای تو |
| حــوّا امیــد داشـت شــود فضـــه درت |
|
آدم شد از بهـشت برون در هوای تو |
| تصــویر تــوست، خنـده گلخانه بهشت |
|
بــوی خـداست، در نفـس دلـربای تو |
| پیغمبـر و خــدا و رســــول و ائمـــه اند |
|
بـا حُسـن اتفـاق، مدیحت سـرای تو |
| آن روزهــا کـه صحبتـی از مـاسوا نبـود |
|
کــوثر نـداشت، ذات الهـی سوای تو |
| پیش از ظهـور عـالم خلقت، هماره بود |
|
آغــوشِ غیبِ ذاتِ خـداوند، جــای تو |
| والله بهتـــریـنِ کـســـــانـنـد در زمـیــن |
|
ابنــا و شـوی و امّ و بنـات و نیـای تو |
| مُلـک وجـود در حـرمت گشتـه نــاپدید |
|
کی گفته گم شده حرم باصفای تو؟ |
| محـــدود نیــست بحــر عنایات رحمتت |
|
وصل است بر عطای الهی،عطای تو |
| آگـــاه نیـست کـس بـه جـز از ذات ذوالجــلال |
|
از بــــدو ابتــــدای تـــــو و انتـهـای تو |
| گـر جنّ و انـس، حاتم طایی شوند باز |
|
بــاید زنند بـوسه بـه خـاک گــدای تو |
| حقّاکه شد گشوده ز بـازوش ریسمان |
|
مشـکل گشـا بــه پنجـه مشکل گشای تو |
| تــاریخ شـاهد است کـه آیـد هنوز هم |
|
از مسـجد مدینـه صـــدای رسـای تو |
| گــویی فقـط رسـول خدا حرف می زند |
|
وقـت خطـابه بتا دو لب جـانفــزای تو |
| بـا آنکـه از صـدای تــو هفـت آسمـان گریست |
|
انگار هیچ کسـی نشنیدی صدای تو |
| حتـی یکی نگفت به زهـرا ستـم شده |
|
حتـی نکـرد گــریه کسی از بــرای تو |
| هرگـز نگشت چـون تـو کسـی در وطن غریب |
|
بالله نبود این همه غــربت، سزای تو |
| اجــر رســالت پــدرت خــوب شـــد ادا |
|
گــردید تـــازیـانـه امّـــت، جـــــزای تو |
| ای یـاس نیـلی نبوی! کاش خورده بود |
|
آن تــازیانه ها بـه تـن مـا بـه جای تو |
| تــا روز حشــر کــاسه خـون جگر شود |
|
چشمـی کـه تـر نگشـت ز اشـک عـزای تو |
