تـو ای شفـاعـت نـامت تبّـرکِ آدم!
گلی بـه دامـنِ بـاغ نجـابتت، مریم!
دل تـو ذوب شد از هُرم دردهای علی
که با علی‌ست تو را نسبت گل و شبنم
شبی که رشتۀ تسبیح اشک‌های امیر
پی تو دانه به دانه گسسته شد از هم
نشانِ قبر تو را هیچکس نمی‌دانست
بهشتِ پنهـان در مـه، اشـارتِ مبهـم!
چه وقت، بغضِ دلِ آسمان غریب شکست؟
کـدام ســاعــت بــاران؟ دقیـقـۀ شبنـم؟
مزارِ محوِ تو را گنبد، آسمانِ خداست
تـو ای ستاره وماهت، کبوترانِ حرم!
سلام مـا به تـو ای مـادرِ پدر، زهرا
سلام ما به تو ای با غم علی، محرم
به نوحه مرثیه خوان تو آدمی و پری
سیـاه‌پـوش عـزای تـو عــالم و آدم
شبی که نـام عـزیز تـو بـر لبم بوزد
پر از هـوای گـل یاس می‌شود عالم |
قصائد رضوی- محمّدسعید میرزایی
