تو ای شفاعت نامت تبّرکِ آدم!
گلی به دامنِ باغ نجابتت، مریم!
دل تو ذوب شد از هُرم دردهای علی
که با علی‌ست تو را نسبت گل و شبنم
شبی که رشتۀ تسبیح اشک‌های امیر
پی تو دانه به دانه گسسته شد از هم
نشانِ قبر تو را هیچکس نمی‌دانست
بهشتِ پنهان در مه، اشارتِ مبهم!
چه وقت، بغضِ دلِ آسمان غریب شکست؟
کدام ساعت باران؟ دقیقۀ شبنم؟
مزارِ محوِ تو را گنبد، آسمانِ خداست
تو ای ستاره وماهت، کبوترانِ حرم!
سلام ما به تو ای مادرِ پدر، زهرا
سلام ما به تو ای با غم علی، محرم
به نوحه مرثیه خوان تو آدمی و پری
سیاه‌پوش عزای تو عالم و آدم
شبی که نام عزیز تو بر لبم بوزد
پر از هوای گل یاس می‌شود عالم
قصائد رضوی-محمّدسعید میرزایی
