| ســال‌ها سـال‌هـای مـاتم توست |
|
|
مــاه‌ها تــا ابــد محـرّم تـوست |
| غم تــو آتـشی اسـت عــالم سوز |
|
|
داغ تـو تــازه می‌شـود هــر روز |
| آه، چون آهِ سینـه سـوز تـو نیست |
|
|
هیـچ روزی بسـان روز تـو نیست |
| کـربــلای تــو عـالم است حسین |
|
|
لحظه‌هـایت محـرّم است حسین |
| روزهـــا همچنــان هـزارۀ توست |
|
|
هـر دلـی بـــزم یــادوارۀ توست |
| ای خــدا داغـــدارِ مـــاتم تـــو |
|
|
خونبهـای تــو، صـاحبِ دم تــو |
| خاک صحرای سرخ خون، مُشکت |
|
|
آب‌هـا تشنــــۀ لـب خشــکت |
| خـــارهـای بـــلا گــل یــاست |
|
|
بحـرهــا سینـــهْ چـاک عبّاست |
| عَـلم نصــر تو به دست خداست |
|
|
سایـه‌بـانِ تمـامِ هست خداست |
| بـه هــلال محــــرّمت ســوگند |
|
|
بــه دم و صـاحبِ دمت سـوگند |
| بـه خلـــوص و وفــای انصـارت |
|
|
بـــــه علمــــداریِ علمــدارت |
| به غلامت کـه مثـل اکبـر خویش |
|
|
بر گرفتیش سخت در بر خـویش |
| بــه زهـیری کـه شد ز مهـر تو پر |
|
|
به گذشت تـو و بـه خجلت حـر |
| بـــه عــلی‌اکبـر و بـه زخم تنش |
|
|
که چو گـل برگ برگ شد بدنش |
| بـه تلـظّـیِ طفـــل خـامــوشت |
|
|
ذبـح لبْ تشنـه بـر سـر دوشت |
| بـه دلِ از سنــــتان دریــدۀ تـو |
|
|
بــه ســـر از قفـــا بریــدۀ تـو |
| بــه تــــنِ روی خـاک، عـریانت |
|
|
بـــه شهیــدانِ عیــدِ قـربـانت |
| بـه پیــــام‌آور دمـــت زیـنــب |
|
|
پـــاســدار محـــرَّمـت زیـنب |
| همه جا پـر از این نداست حسین |
|
|
کــه علمدار تـو خداست حسین |
| عــاشقانی کـه بـا تـو هم قسمند |
|
|
سینـه زن‌هــای پـای این علمند |
| ای ســرشـک پیمـبــران دم تـو |
|
|
اشک‌هـا تـــا صف جـزا، کمِ تـو |
