| بهــــارِ بــاغِ دل از گـریه محــرّم تـوست |
|
|
بهشـت، بــرگ گلـی از شــرارۀ غــم تـوست |
| محــرمت بـه من احــرامی سیـه بخشیـد |
|
|
کسی که مَحرم این جامه گشت، محرم توست |
| جحیـم را کنـد از یـک نگـاه خـود خاموش |
|
|
کسی کـه گـوشه‌نشینِ بهشـتِ مـاتـم توست |
| بـه چـــار مـاه حــرامم بوَد چه کار که من |
|
|
دوازده مــه ســـالم همـــه محــرّم تـوست |
| چـــرا مــلائــکـۀ الله سجــده‌اش نکننـد |
|
|
مگـــر نـه طـینت آدم ز خـاک مقـدم توست |
| اگـر شوند همـه بحرها بـه چشمـم اشـک |
|
|
به خـون پاک تو سوگند می‌خورم، کـم توست |
| هر آنکـه کشتـه شـود صـاحبِ دمـی دارد |
|
|
تـو کیستی کـه خـداوند، صاحب دم تـوست |
| علم به دست علمـدار توست تا صف حشر |
|
|
همیشـه عـالـم اسـلام زیــر پـرچم تــوست |
| که گفته زخم تو مـرهم‌پذیر نیست حسین |
|
|
که خود تو کشتۀ اشکی و اشک، مرهم توست |
| از آن همــــاره دل خلـق را زنــد آتـش |
| که سوز آه تـو در ناله‌های «میثم» توست |
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
