| ای ضیـــاء بصــرم پســرم ای پسـرم |
|
|
بــا سکـوت تو شده، پاره پاره جگرم |
| من که باچشم ترم ازلب خشکت خجلم |
|
|
خندۀ قاتـل تـو می‌زند آتش بـه دلم |
| پسرم ای پسرم لب گشا من پدرم |
| تــا ببینم کـه هنــوز زنده‌ای در نظرم |
|
|
چشم خود باز کن و دست و پا زن پسرم |
| می‌دهم جان و به زخم بدنت می‌نگرم |
|
|
زخم پیشانی تـو مــانده بـه روی جگرم |
| پسرم ای پسرم لب گشا من پدرم |
| تنت از کثرت زخم چون گلِ چیده شده |
|
|
عضو عضـو بــدنت همـه پاشیده شده |
| نتــوان گفت چـه آورده عدو بر سر تو |
|
|
پــاره چـون رشتۀ تسبیح شده پیکر تو |
| پسرم ای پسرم لب گشا من پدرم |
| عمّـه آمــد ز حـــرم کمکم کـن پسرم |
|
|
تــن صــد چاک تو را یا که او را ببرم |
| دیــده بگْشا و بگو دور پدر صف نزنند |
|
|
بگذارنـد کـه من گریـه کنـم کف نزنند |
| پسرم ای پسرم لب گشا من پدرم |
| کردم ای اهل حرم مرگ خودرا احساس |
|
|
یــاریم کن قــاسم کمکم کن عباس |
| به سرشـک من و زخـم تـن اکبر نگرید |
|
|
گل پرپر شده‌ام را سوی خیمه ببرید |
| پسرم ای پسرم لب گشا من پدرم |
| فاطمه می‌نگـرد بــا رســول دو ســرا |
|
|
اشک چشمـان من و خون چشمان تو را |
| لاله‌گون گشته ز خون صورت نورانی تو |
|
|
نیست ممکن که زنم بوسه به پیشانی تو |
| پسرم ای پسرم لب گشا من پدرم |
دو دریا اشک 1- غلامرضا سازگار
