| خیــل ملایــک لشکرش بودند آن روز |
|
|
شمشیـرها فرمــانبرش بــودند آن روز |
| با یـک اشارت حکم او را می‌شنیدند |
|
|
قـلب تمـــام شمرهـــــا را می‌دریدنـد |
| او جـان به کف تسلیم ذات کبریا بود |
|
|
سـر تــا قــدم قــربانی وصـل خدا بود |
| تـن را ز هــر جــانب نشان تیرها کرد |
|
|
رفـع عطـش زآبِ دمِ شمشیــرها کرد |
| شیـــرخـدا را روبهـــان تسلیـم دیدند |
|
|
از چـــار جــــانب بهــر قتــل او دویدند |
| بغـض درون و زخـم دل را چاره کردند |
|
|
قـــرآن ختــــتم الانبیـــا را پــاره کردند |
| اعضــای او از هـم جدا می‌شد به شمشیر |
|
|
زخــم تنـش را بخیـه می‌کـردند بـا تیر |
| تـــا بنگــرد بی‌پـرده بر رخسار جانـان |
|
|
هرزخم اوچشمی شدو هر تیر،مژگان |
| گـرچه عدو با تیـر، او را بـارها کشت |
|
|
تیری که زدبرقلب او،بیرون شدازپشت |
| بـا آن کــه رحمت از ســرانگشتش روان بود |
|
|
دوچشمۀ خون ازدو سوی او روان بود |
| برغربت اودشت و هامون گریه کردند |
|
|
شمشیرها وسنگ‌هاخون گریه کردند |
| باروی خونین کام عطشان جسم صدچاک |
| یــک لحظـــه عـــرش کبــریـا افتاد بر خاک |
دو دریا اشک1 - غلامرضا سازگار
