| بـوی بهشت آید از نسیـم خـوش قم |
|
|
شهـر قــم و اهـل قــم سـلام علیکم |
| خنـده خـورشید اجـرتان که گشودید |
|
|
در حـــرم اهـلبیـت، لـب بـه تبسـم |
| طـور، قـم است و مـزار دختـر موسی |
|
|
در حـــرمش بــا خـدا کنیـد تکلــم |
| داده شمـا را سـلام حضـرت صــادق |
|
|
بـرده بـه تمجیـد، نـام اهـل قم و قم |
| قـم حـرم یــازده امـام همــام است |
|
|
نـی عجـب ار گشتـه قبلـۀ دل مـردم |
| علم ز قــم نـور داده بـر همـه عــالم |
|
|
خلـق از ایــن شهــر یــافتنـد تعلـم |
| قـم حـرم فاطمه است، فـاطمه یعنی |
|
|
دختـــر والا مـقـــام حجـت هفتـم |
| فـاطمـه یعنـی یگـانـه ثــانی زینـب |
|
|
شمسۀ عصمت که هست نجمه مرا ام |
| بـانوی خلقـت کـه خلق بهـر گـدایی |
|
|
بـــر در بیـت الـولاش بـرده تهــاجم |
| خیـل ملک بـا وضو به قم شده راهی |
|
|
تــا کــه بـه خـاک درش کنند تیمـم |
| بـا قـدم آن گـل بـهشت مـدینه |
| قم شده ممزوج با سرشت مدینه |
*****
| قـم متلاطـم ز دسـت رفتـه قـرارش |
|
|
شـد عــوض گل پـرِ فرشته نثـارش |
| خلق به کف، دل گرفته‌اند عوض گـل |
|
|
تا کـه فتـد فاطمه بـه شهـر گذارش |
| بـا قــدمش روضــۀ مقــدسۀ قــم |
|
|
بــوی گل آید برون زهـر سـر خارش |
| نـاقــۀ او چــون بـراق احمد مـرسل |
|
|
فاطمه مـانند فـاطمه است سـوارش |
| سعـد کــه بـد پیــر فقــه آل محمد |
|
|
پای برهنه، شده است غـاشیه دارش |
| بــا قــدم او مدینـــه الشـــرفِ قم |
|
|
بــوی رضــا میدمـد ز لیـل و نهارش |
| مـردم قم دور محملـش همـه گشتند |
|
|
همچو ملک جمع، در یمین و یسارش |
| اهل قم این فاطمه است کآمده در قم |
|
|
فاطمـــه‌هاینــد محـو عـز و وقارش |
| زینـب کبــرا مجـــاست تـا که ببیند |
|
|
نـاقـۀ او روی دوش کیـست مهـارش |
| فخــر زنــان بـهشـت آمــده در قـم |
|
|
جـای گـرفتند اهـل قـم بـه جـوارش |
| تا که به قم شد گشوده، دامن فیضش |
| فیضیه شد خوشه‌چین خرمن فیضش |
*****
| ای حــرم یــازده ولــی، حــرم تـو |
|
|
کعبـۀ قـم کعبـه گشته از قـدم تو |
| غیـر امـامـان شیعه هر چه بگوینـد |
|
|
مدح همه خلـق عـالم است کم تو |
| بس که دهی بوی عطر فاطمه، انگار |
|
|
فـاطمه گردیـده دفــن در حرم تو |
| مـردم قـم نه، تمـام خلـق، فـدایت |
|
|
قـم نــه، جهان زیـر سایـۀ علم تو |
| بــاغ ارم چشـم دوختـه به حریمت |
|
|
تــا کــه شود خاک شارع الارم تو |
| تــا ابـدالدهر ای کــریمـۀ عتـــرت |
|
|
کیست که محـروم باشد از کـرم تو |
| بــه بـوَد از پـادشـاهـی دو جهانـم |
|
|
همچــو گدایــان، گـدایـی درم تو |
| دفتــر دل بــاز کـرده‌ام به حضورت |
|
|
تـا چـه کنـد بــاز اقتضـا قلـم تـو |
| بحـر عطــا، بحــر جود، بحر کرامت |
|
|
ای همه سیـراب معـرفت ز یـم تو |
| رانـده بـه آوای قم، ز قم شد شیطان |
|
|
تـا که شـود قـم، حـریم محترم تو |
| مدح تو تنها نبـوده عادت میثم |
| بوده از آغاز، ایـن عبادت میثـم |
بهار امامت 2 – غلامرضا سازگار
