| مهــر و مه آیتی از مصحف رخسار تواند |
|
اختـران نقطـۀ «تطهیر» بـه دیوار تواند |
| تـــو یـــم مــــوج‌زن رحـمت نــامحـدودی |
|
عفـو احسان وکرم،گوهر شهوار تواند |
| دامـن پـاک تو گلخانۀ سرسبز خداست |
|
ای کــه ســادات دو عـالم، گل بی‌خار تواند! |
| شجــرالاخضـرِ انــوار خـدا، قامت توست |
|
عصمت وعفت و ایمان و حیا،بار تواند |
| ذکـــرهـا ســـوختــۀ آتـش پنهــان درون |
|
اشک‌هـا شیفتــۀ چشمِ گهربار تواند |
| ما که هستیم که باشیم گرفتار غمت؟ |
|
سینــه چاکـان خـداوند، گـرفتار تواند |
| چــار فــرخنده ملک، بیـن ملایک علَمند |
|
در صف حشر،همین چـارعلمدار تواند |
| مریـم و هــاجر و حـوا و خدیجه، هر چار |
|
چشم بسته زجنان درپـی دیدار تواند |
| هـرچه گــل داشت خداوند، بـه دامان تو ریخت |
|
شاهـدم لاله‌رخانی که به گلزار تواند |
| مرتفعْ‌خانه خشت وگلت ازذکر خداست |
|
آدم و جن و ملک، سائل در بـار تواند |
| طایرانـی کـه گشودنـد سحـر بال عروج |
|
همـه پرسوختـۀ شمـع شب تار تواند |
| همـه گل‌های جنان جامه دریدند به تن |
|
جـان و دل باختـۀ بـــوذر و عمـار تواند |
| دشمنـان دست گشودنـد بـه آزار شما |
|
دوستـان بی‌خبـر از حالِ دلِ زار تواند |
| هم توبیدار غم ودرد وفراقی همـه شب |
|
هم غـم و درد و فراقند که بیدار تواند |
| به توشد حمله و دیدند ونمودند سکوت |
|
شــک ندارم کـه همه قــاتلِ خــونخوار تواند |
| اشکِ پنهان،غم ناگفته، شررهای فراق |
|
دردلِ خلوتِ شب،هرسه پرستارتواند |
| چاه اسرارعلی سینۀ بشکسته توست |
|
غصه‌هـای تو همه محـرمِ اسرار تواند |
| حملـه بردنـد به تو اهل مدینـۀ افسوس |
|
دیـــدم آنجـا در و دیـوار، فقط یار تواند |
