مهــر و مـه آیتـی از مصـحف رخسـار تـواند |
|
اختــران نقطـۀ «تطهیـر» بـه دیـوار تواند |
تـــو یـــم مــــوجزن رحـمت نامحـدودی |
|
عفـو احسان و کـرم، گـوهــر شهـوار تواند |
دامـن پــاک تـو گلخـانۀ سـرسبـز خـداست |
|
ای که سادات دو عالم، گــل بیخـار تواند! |
شجـــرالاخضــرِ انــوار خـدا، قـامت توست |
|
عصمت و عفت و ایمان و حیـا، بــار تواند |
ذکـــرهــا سـوختــۀ آتــش پنهــان درون |
|
اشکهــا شیفتــۀ چشــمِ گهــربـار تواند |
مـا کـه هستیم کـه بــاشیم گـرفتـار غمـت؟ |
|
سینــه چــاکـان خـداوند، گــرفتـار تواند |
چـار فــرخنـده ملــک، بیـن مـلایـک علَمند |
|
در صـف حشــر، همین چــار علمدار تواند |
مـریـم و هـاجـر و حـوا و خـدیجه، هر چـار |
|
چشـم بستـه ز جنان در پـی دیــدار تواند |
هرچه گل داشت خداوند، به دامان تو ریخت |
|
شـاهـدم لالهرخــانی کــه بـه گلـزار تواند |
مرتفع خانه خشت و گلت از ذکــر خـداست |
|
آدم و جـن و ملــک، سـائل در بــار تواند |
طـایرانـی کـه گشـودنـد سحـر بـال عـروج |
|
همـه پـر سـوختـۀ شمـع شب تــار تواند |
همـه گلهای جنان جـامه دریـدند بـه تـن |
|
جـان و دل بـاختــۀ بـــوذر و عمـار تواند |
دشمنــان دسـت گشـودنــد بــه آزار شمـا |
|
دوستــان بـیخبــر از حــالِ دلِ زار تواند |
هم تو بیدار غم و درد و فـراقـی همـه شـب |
|
هم غـم و درد و فـراقنـد کـه بیــدار تواند |
به تـو شد حمله و دیدند و نمـودنـد سکوت |
|
شک ندارم کـه همه قـاتلِ خـونخوار تواند |
اشـکِ پنهـان، غم نـاگفته، شــررهای فـراق |
|
در دلِ خلـوتِ شب، هـر سـه پرستار تواند |
چـــاه اسـرار علـی سینـۀ بشکستـه توست |
|
غصـههـای تـو همـه محـرمِ اســرار تواند |
حملـه بـردنـد به تو اهل مـدینــۀ افسـوس |
|
دیدم آنجـا در و دیـوار، فقــط یــار تواند |