| مهــر و مـه آیتـی از مصـحف رخسـار تـواند |
|
اختــران نقطـۀ «تطهیـر» بـه دیـوار تواند |
| تـــو یـــم مــــوج‌زن رحـمت نامحـدودی |
|
عفـو احسان و کـرم، گـوهــر شهـوار تواند |
| دامـن پــاک تـو گلخـانۀ سـرسبـز خـداست |
|
ای که سادات دو عالم، گــل بی‌خـار تواند! |
| شجـــرالاخضــرِ انــوار خـدا، قـامت توست |
|
عصمت و عفت و ایمان و حیـا، بــار تواند |
| ذکـــرهــا سـوختــۀ آتــش پنهــان درون |
|
اشک‌هــا شیفتــۀ چشــمِ گهــربـار تواند |
| مـا کـه هستیم کـه بــاشیم گـرفتـار غمـت؟ |
|
سینــه چــاکـان خـداوند، گــرفتـار تواند |
| چـار فــرخنـده ملــک، بیـن مـلایـک علَمند |
|
در صـف حشــر، همین چــار علمدار تواند |
| مـریـم و هـاجـر و حـوا و خـدیجه، هر چـار |
|
چشـم بستـه ز جنان در پـی دیــدار تواند |
| هرچه گل داشت خداوند، به دامان تو ریخت |
|
شـاهـدم لاله‌رخــانی کــه بـه گلـزار تواند |
| مرتفع خانه خشت و گلت از ذکــر خـداست |
|
آدم و جـن و ملــک، سـائل در بــار تواند |
| طـایرانـی کـه گشـودنـد سحـر بـال عـروج |
|
همـه پـر سـوختـۀ شمـع شب تــار تواند |
| همـه گل‌های جنان جـامه دریـدند بـه تـن |
|
جـان و دل بـاختــۀ بـــوذر و عمـار تواند |
| دشمنــان دسـت گشـودنــد بــه آزار شمـا |
|
دوستــان بـی‌خبــر از حــالِ دلِ زار تواند |
| هم تو بیدار غم و درد و فـراقـی همـه شـب |
|
هم غـم و درد و فـراقنـد کـه بیــدار تواند |
| به تـو شد حمله و دیدند و نمـودنـد سکوت |
|
شک ندارم کـه همه قـاتلِ خـونخوار تواند |
| اشـکِ پنهـان، غم نـاگفته، شــررهای فـراق |
|
در دلِ خلـوتِ شب، هـر سـه پرستار تواند |
| چـــاه اسـرار علـی سینـۀ بشکستـه توست |
|
غصـه‌هـای تـو همـه محـرمِ اســرار تواند |
| حملـه بـردنـد به تو اهل مـدینــۀ افسـوس |
|
دیدم آنجـا در و دیـوار، فقــط یــار تواند |
