| ای مظهــــر الله تبــــــارک و تعــــالـی |
|
در وجـــه خــــداییت خـدا کــرده تجــلا |
| آبــاء تــو پــــاکـان جهــان زاوّلِ خلقت |
|
ابنــــاء تــو بــــه، از همــه تـا آخـرِ دنیـا |
| جـز تـو چه کسی دخت نبی،همسر حیدر؟ |
|
غیــــر از تـو کــه دارد شــرف ام ابیها؟ |
| اوصـاف تـو زیباست، ولی از لب احمد |
|
مــدح تـــو دهـد روح، ولـی بـا دم مـولا |
| تو وجه خدایی وعجب نیست که بیند |
|
در روی تــو پیــوستـه علی روی خدا را |
| راضیــه و مرضیــه و صدیقــه و کــــوثر |
|
زهـــرایی و زهــرایی و زهـرایی و زهرا |
| تـو کوثـری و ساقی تـو دسـت ولایـت |
|
تـو جنت و یـک شاخـه گلت نخلۀ طوبا |
| پاکی بـه تـو نـازد که تویی مادر پاکی |
|
تقـــوی بـه تو بالد که تویـی مظهر تقوا |
| مانند تومادر چه کسی زاده دومریم؟ |
|
یامثل تومریم چه کس آورده دوعیسا؟ |
| عیسـی بــه دو عیسای تو نازد به سماوات |
|
مــوسی بــه دو مـوسـای تـو دل داده ز سینا |
| هــم سینـــۀ تـو مرکــز اســرار الهـی |
|
هــــم دامـــن تــو مدرسـۀ زینب کبـری |
بر اهـل زمیـن سایـه فکندی ز کرامت
|
|
ای خـــاکِ رهــت آبـــروی عــرش معلا
|
فــرش قـدمت وقـت عبادت پـرِ جبریل
|
|
سجـــاده‌ات آغـــوش خــداونـد تعالـی
|
هـم سیـــرت قـرآنـی، در آیــۀ تطهیــر
|
|
هـم صــورت فرقانــی، در سـورۀ طاها
|
در محضر تو ختم رسل، خواجۀ لـولاک
|
|
هـم دست تــو بـــوسیده و هـم خاسته بر پا
|
مشتاقیِ بابـا شـده رو، تا تو کنی رو
|
|
سـرو قـد احمـد شـده تا، دیده تو را تا
|
گـردیــد علـی محـو تماشـای خداوند
|
|
هـر جـا گــل رخسـار تو را کـرد تماشا
|
والله چـه نیکــوست چــه نیکوست چـه نیکو
|
|
آن خــــالـق یکتـــــا را ایــن بنــده یکتـا
|
آن احمد مرسل را، این دخـت گرامی
|
|
آن شــاه ولایـــت را، ایــن همسـر والا
|
آن لؤلـؤ و مــرجان را، ایـن سورۀ مریم
|
|
آن مصحــــف داور را، ایــن کـــوثـرِ زیبــا
|
| بــر پایــۀ مدحـت نرســد تـا ابـدالدهر |
|
هـر چنـد سخـن سرکشــد از بام ثریـا |
| ای بانـوی عالم چـه به روز تو گذشته |
|
کین گونه کنی دردلِ شب،مرگ، تمنا؟ |
| تشییـع تـو و دفـن تـو و قبر تـو مخفی |
|
زین هر سه بود غربت یـک عمر تو پیدا |
| مـوی تـو سفیـد از غــم هجـران پیمبر |
|
روی تـــو کبــــود از اثـــرِ سیلــیِ اعـدا |
| این غم به که گویم به که گویم به کـه گویم |
|
یک شهر پر ازدشمن ویک فاطمه تنها |
| درخانه تو را گریه به بابا شده ممنـوع |
|
جــا دارد اگــــر گــریــه کنـد بهر تو بابا |
| حق تو وحق علی این شد که بگویید |
|
او درد دل خویش به چاه و تو به صحرا |
| گــویی بـدن ختم رسل روی زمین بود |
|
امــت پــــی آزار تــــو گشتنـــد مهیــــا |
| بــودی تــو عـزادار و بـرایت عـوض گل |
|
آورد عـــــدو هیـــــزم، از بهــــــر تسـلا |
| از مــــرکـز قــــرآن عــوض نـور فضیلت |
|
دیـــدنـد خلایــق کـــه رود دود بــه بالا |
