| کیستــم مــن فـاطمــه محبــوبـۀ جـان‌آفرینم |
|
جنـــةالاعــلای قـــــربِ رحمــة للعـالمینم |
| لیلــةالقـدری کـه کس غیـر از خـدا قدرش نداند |
|
معنــی «انـــا فتحنـــا»ی امیـــرالمـؤمنینم |
| مـــادر پیغمبــــران از شخـص آدم تــا محمّـد |
|
بــــانوی مـلک خــدا در آسمــان‌ها و زمینم |
| از ازل پیـشــانــی تــوحیــد را بــودم ستــاره |
|
تــا ابـد انگشـتــر ختــــم رســالت را نگینم |
| ذات حـق کـرده اراده تـا کـه باشد یک حسینش |
|
ورنـه ریـزد تـا صـف محشر، حسین از آستینم |
| آن جنـاب مریـم عـــذرا و ایـن یکتـا مسیحش |
|
این مـن و ایـن یـازده عیسـای عیسـا آفـرینم |
| راستـی رکـن همـه ارکـان عـالم کیـست؟ -حیدر |
|
در حقیقـت مـن همــان رکن امــام راستینـم |
| این عجـب نبْــوَد چو پا در عرصۀ محشـر گذارم |
|
عفــو جـوشد از یسـار و رحمـت آیـد از یمینم |
| سجــده و والشمس و واللیـل دخان و عـادیاتم |
|
کوثر و تطهیر و قدر و فجـر و نـور و یـا و سینم |
| هم به سیـرت مصطفی فرموده در شـأنم«فداها» |
|
هـم به صـورت گفتــه صــورت‌آـفرینم، آفرینم |
| درحقیقت عبدحق خـوانـده،سپس گویید مدحم |
|
گـرچـه فــوق مـــدح خلــقِ اوّلیـن و آخرینم |
| گــاه می‌خـوانند حـورم، گـاه مـی‌گـویند انسان |
|
هرچه بـاشم بهتـر از آن،هر چه هستم فوق اینم |
| عصمتم،زهـدم، عفـافـم، کعبـه‌ام، رکنـم، طـوافم |
|
مـــام نفـس مطمئنـه، قلـب تقـوا، جان دینم |
| نی عجب گـر چشم حق در من بیند روی حـق را |
|
نیستـم هـــرگـز خـدا امــا خــدا را جانشینم |
| مــرتضی در مـن خــدا را دید بـا چشم خدایی |
|
مـن خـدا را دیــده‌ام هـر گــاه حیـدر را ببینم |
| شـب که همچون کـوکب دُرّی جمالم می‌درخشد |
|
تـــا فــلک انــــوار ثــارالله خیـــزد از جبینم |
| هــم نبــــوت را یگــانه چشمــۀ عین‌الحیـاتم |
|
هــم ولایـــت را فـروزان آیــت حــق الیقینم |
| بهتـریـن ســادات عالــم: چــار بـانـوی بهشتی |
|
مـن میــان چـار سـادات بهشتــی، بـرتـرینـم |
| ایستــادم روی پــا چــون کوه، بر حفـظ ولایت |
|
سیل اـر سیـلی زنـد،آن نیستـم کـز پــا نشینم |
| بستــه دسـت حــق زمــام آسمـان را در کمندم |
|
کـوردل دشمـن کــه پشت در ستـاده در کمینم |
| این حمایت از علی، این ضـربه‌های دست دشمن |
|
آن شـتـرار آتــش و ایـــن خطبـه‌های آتشینم |
| بـــا وجــود آنکــــه در راه علــی اولْ شهیـدم |
|
پیـش‌تـر از مــن فـــدا گردیــد طفلِ نـازنینم |
| یـک مدینـه دشمــن و یــک خـانۀ آتش‌گـرفته |
|
کـس نبـود آنجا بـه جز دیوار و در یـار و معینم |
| من کـه پیغمبــر «فـداها» گفت در حقم، همـانا |
|
اولیـــن یــــار فــــداکـــار امیـــرالمؤمنینم |
| دسـت دادم لیـک بند از دست مـولایــم گشـود |
|
تــا بـداننــد اهــل علــم حـامی حبل المتینم |
| من شدم نقش زمین، بـردند مـولا را بـه مسجد؛ |
|
آه یـــارب تــا قیــامت از امــامم شــرمگینم |
