| دامــن پــــر از ستــاره بـه خـون جگـر کنم |
| مرگم به ازشبی است که بی‌تو سحرکنم |
| ای جــوشن همیشـــۀ حیــدر! چــرا نشد |
| مـن پشـت در بـرای تـو خـود را سپر کنم؟ |
| نـــزدیک بــــود لحظــــۀ «یـا فضه» گفتنت |
| مــن زودتــر بـــه عالــمِ عقبـی سفـر کنم |
| شــد بــا وصیــتِ پــدرت بسته دست من |
| حـامــی مــن نشـد ز تــو دفـع خطــر کنم |
| چـــون کـــاغذ فـدک جگــرم پاره می‌شود |
| هـــرگـه ز کـــوچه‌هـای مدینــه گـــذر کنم |
| آتــش بــــرآیـد از دل تنگـش بـه جــای آب |
| گــــرچــاه را ز درد نهـــانـت خبــــــر کنــم |
| ای کـــاش مـرگ پـرده کشـد بـر نگاه من |
| تــا کـی نگـه بـه کـوچـه و دیــوار و در کنم |
| تنها به این خوشم که کند روز چون غروب |
| آیــم کنـــار قبـــر تــو شــب را سحــر کنم |
| یـــارب تـو اشــک چشــم علی را زیاد کن |
| تــا گـریـه بهـــر فـــاطمــه‌ام بیشتـــر کنـم |
| «میثـم» بـه یـاد فاطمـه از سـوز دل بگو |
| کــز آه خـــویـش نخـــل تــو را بـارور کنم |
صدف نبوّت 3 - غلامرضا سازگار
