سینــه زنــدان، غــمِ عالـم شده زنـدانی من
خانه بی‌فاطمه، من خانه‌نشین، حجره خموش
آه دنیــــا بـــزن از ســـوز جگــر نـاله، بگو
فــاطمـه گشـت فـدایـی مـن و مـن مـاندم
اولیــن یــــارِ ولایـت پســـرم محسـن بود
ای شــــب تــار مــرا مهـر رخــت روز! ببین
بـه جــز از سینــۀ مجـــروح و رخِ نیلــیِ تو
کـاش هـر خشـت از این خـانه زبـانی می‌شد
میـــزبــان دو جهــانم مــن و آینــد مـدام
|
|
داغ دل را همه خـواندنـد بـه پیشـانی من
در و دیــوار دهــد شـــرح پــریشانی من
کـه علی- فـاتح خیبـر- شــده زنـدانـی من
وای بـر مـن کـه مـرا کشـت گرانجـانی من
او کـه شـد پیشتـر از فــاطمـه، قربانـی من
روزِ روشن شــده بی‌تـــو، شبِ ظلمانی من
کـس نــدارد خبــــر از غصـــۀ پنهانی من
تـا دهــد شـرح غــم بی‌سـر و سامانی من
بـی تو هـر لحظه غـمِ تـازه بـه مهمانی من |
| اشک من دستـه‌گلِ تربتِ گمگشتۀ توست |
| نظم «میثم» شـده توصیفِ گل‌افشانی من |
صدف نبوّت 3 - غلامرضا سازگار
