| سینـــه زنــدان، غــمِ عالـم شده زنـدانی من |
| داغ دل را همـــه خـــواندنـد بـه پیشـانی من |
| خانه بی‌فاطمه،من خانه‌نشین،حجره خموش |
| در و دیــــوار دهــــد شـــــرح پــریشانــی من |
| آه دنیـــــا بــــزن از ســـــوز جگــــر نـاله، بگــو |
| کــه علــی- فــاتح خیبـر- شــده زنـدانـی من |
| فــاطمـه گشــت فـــدایـی مـن و مـن مـاندم |
| وای بــر مــن کـــه مـرا کشـت گرانجـانی من |
| اولیــن یــــــارِ ولایــــت پســـــرم محســن بود |
| او کــه شــد پیشتــر از فــاطمـه، قربانـی من |
| ای شــــب تـــــار مــــرا مهـر رخــت روز! ببین |
| روزِ روشـن شـــده بی‌تـــو، شبِ ظلمانی من |
| بـه جــــز از سینـــۀ مجـــــروح و رخِ نیلـــیِ تو |
| کــس نـــدارد خبـــــر از غصـــــۀ پنهانــی من |
| کــاش هر خشت از این خانه زبانی مـی‌شد |
| تـــا دهــد شـرح غــم بی‌سـر و سامانی من |
| میـــزبــان دو جهــــانــم مـــن و آینــــد مــدام |
| بــی تــو هـر لحظه غـمِ تـازه بـه مهمانی من |
| اشک من دستـه‌گلِ تربتِ گمگشتۀ توست |
نظم «میثم» شـده توصیفِ گل‌افشانی من
|
صدف نبوّت 3 - غلامرضا سازگار
