| شـب و گریـه و چشـم بیدار من |
|
به جز غم‌کسی نیست غمخوار من |
| غـریبــانـه تـرک وطـن مـی‌کنم |
|
کسی نیست جز بی‌کسی یـار من |
| زمیـن، آسمـان، مـاه و سیارگان |
|
بنـالیـد بــر ایـن شـب تــار من |
| عجب نیست، گر نخلها خون دل |
|
بنـوشنــد از چشــم خـونبـار من |
| مـدینــه میـسّــر نگــردد دگـر |
|
از امشـب بـه خـاک تو دیدار من |
| مــدینــه ز داغ جــوانـان شود |
|
نـفـس شعـلـه در سیـنـۀ زار من |
| مدینــه ببــر دست سـوی سمـا |
|
دعـــا کـن بـــرای علمــدار من |
| مـن از بهـر محبوب سـر می‌برم |
| نه یک سر، که هجده قمر می‌برم |
| مدینـه! رود جـان بـرون از تنـم |
|
چه سخت است از تـو جدا گشتنم |
| مدینـه! امامـی که از بهر دوست |
|
گرفته است بر دست خود سر، منم |
| چنان سینه سازم سپر پیش تیغ |
|
کـه خـون دلـم جـوشد از جوشنم |
| مدینه! به هر سـو که من رو کنم |
|
ســـرم را جــدا مـی‌کننـد از تنـم |
| پس از دادن سـر بـه غـارت رود |
|
نـه تنهــا زره، بلــکــه پیــراهنـم |
| مدینه!به جای گل از ضرب سنگ |
|
شـود پر ز خـون جبیــن، دامـنـم |
| روم تا دهـم تـن به شمشیـرهـا |
|
کـه پیـمــان یــار است بر گردنم |
| مـدینه! مـن و وصلِ معبود من |
| به جز کربلا نیست، مقصود من |
| مـدینـه! خـداحافظ ای شهـر نور! |
|
غـریبـانـه امشـب شـدم از تـو دور |
| خـدایـا بـرون گشتم از شهر وحی |
|
چو موسی که بیـرون شد از کوه طور |
| خـوشـا آن نسیمی که هرشب کند |
|
ز خــاک تـــو و قبـــر زهـرا عبـور |
| ز جـا خیــز مــادر! بیــا همرهـم |
|
که رفتم ز خـاک تـو بـا سـوز و شور |
| اگـر عـــزم دیــدار مـن داشتـی |
|
ســرِ نیـــزه، گــودال، کنــج تنـور |
| ز اشکـت بشـــو زخــم‌هـای مرا |
|
چـــو افتــاد در قتلگـاهـت عبـور |
| سرم را نگـه کـن بــه بــالای نی |
|
تنـــم را ببـیـن زیـــر ســمِّ ستور |
| سلامت کند از سـر نی سرم |
| خداحافظ ای مهربان مادرم! |
مرآت ولایت 3- غلامرضا سازگار
