| عید است و جهان روضۀ رضوان حسین است |
|
از عرش الی فرش، گلستان حسین است |
| بـا گریـۀ شـوق نبـی و حیــدر و زهـرا |
|
چشم همگان بر لب خندان حسین است |
| تنها نه به سویش شده فطرس متوسّل |
|
خلق دوجهان دست به دامان حسین است |
| ای خیـل مـلک حـرمت او پاس بدارید |
|
کاین طایرِ پرسوخته، مهمان حسین است |
| میلاد حسین آمده سر تا به قدم گوش |
|
زیرا که خداوند ثناخـوان حسین است |
«فطرس» طلب عفو کن از یوسف زهرا
|
|
العفو بگو، عفو به فرمـان حسین است |
| گمــراه نگــردید کــه مصباح هدایت |
|
تا روز جزا حُسنِ فروزان حسین است |
| آدم نــه فقــط بــر در او بــرد تــوسّل |
|
عالـم بـه سـر سفرۀ احسان حسین است |
| آزادگـی و غیــرت و ایثــار و شجــاعت |
|
این چـار، الفبـای دبستـان حسین است |
| بـا خــون شهیــدان بنویسید و بخوانید |
|
این بیت که سرلوحۀ دیوان حسین است |
| سـردادن و مهـلت بــه ستمــکار ندادن |
|
خط و هدف و مکتب و ایمان حسین است |
| گـــر تشنــه‌لبِ آب بقاییــد، بیاییــد |
|
سرچشمۀ آن در لبِ عطشان حسین است |
| شیعـه اسـت کـه تـا دامنـۀ صبح قیامت |
|
با آتش دل شمع شبستـان حسین است |
| ای شیعـه مکـن بــر دگــران باز درِ دل |
|
ایـن خانـۀ آتـش‌زده از آن حسیـن است |
| خونی که از آن یافت جهان رنگ خدایی |
|
والله قسـم خـون جوانـان حسیـن است |
| تا صبـح قیـامت بـه سـر نیـزه عیان است |
|
هفتـاد و دو آیـه که ز قرآن حسیـن است |
| بر گوهــر اشکــش نتــوان یافــت بهایی |
|
آن دیده که می‌گرید و گریان حسین است |
| در معرکـۀ عشـق نگـه کـن کــه ببینـی |
|
سرها همه چون گوی به چوگان حسین است |
| اعجـاز مسیحـا کنـد از زخـم تـن خود |
|
هر کشته که افتاده به میدان حسین است |
| حاشا که ز شمشیر ستمگـر بهـراسیم |
|
در سینۀ ما چاک گریبان حسین است |
| هرگـز نـرود آبـش بـا کفـر به یک جو |
|
تا امـت اسـلام، مسلمـان حسین است |
| حـق است اگر ناز فروشیـم به فردوس |
|
زیرا دل ما روضۀ رضوان حسین است |
