| مـادر مــاه بنـی‌هـاشـم! قمـر آورده‌ای |
| نخــل امیــد ولایـت را ثمــر آورده‌ای |
| بحـر مــوّاج کــرامـت را گهـر آورده‌ای |
| کـلـک صنــع کبـریـایی را اثـر آورده‌ای |
| هرچه در وصفش بگویم خوب‌تر آورده‌ای |
| بـر امیـرالمـؤمنین زیبـا پســـر آورده‌ای |
| این پسر شمشیـر و شیــر عتـــرت پیغمبر است |
| پای تا سر حیدر است و حیدر است و حیدر است |
| این پسر دست علی دست علی دست خداست |
| این پسر یک مطلـع الانــوار مصبـاح الهداست |
| این پسـر تــا حشــر ثــاراللّهیان را مقتداست |
| این پسر قــربانــی کـوی حسین از ابتـداست |
| این پسر دست خدا بـا دسـت از پیکر جداست |
| این پسر روح حسین ابن علی «روحی فدا»ست |
| این پسر ماهی است در بین دو مهرِ فاطمه |
| این بود باب الحسین و باب حـاجات همه |
| بیـت مـولا، بـاغ جنّت، یاسمن، عباس توست |
| روح غیــرت، جان آزادی به تن، عباس توست |
| هـاشمیّـون را چـراغ انجـمـن، عبـاس توست |
| وارث شمشیر و دست بوالحسن، عباس توست |
| ملجـأ و بـاب المراد مـرد و زن، عبـاس توست |
| بت‌شکن: مـولا علی، لشکرشکن: عباس توست |
| این خـداوند ادب، عبـد خداوند است و بـس |
| در شجاعت، در وفاداری، نظیرش نیست کس |
| کیست عباس آنکه وجه‌الله محو روی اوست |
| آل هـاشـم را همه دل در کمند مـوی اوست |
| غـرق گل از بوسـۀ دست خـدا بازوی اوست |
| ذوالفقـار فاتـح خیبـر، خــم ابــروی اوست |
| نخـل سرسبـز ولایت قـامت دلجـوی اوست |
| آبــروی آبــرومنــدان ز خــاک کوی اوست |
| از دل گهواره تا امـواج خ«ون در علقمه |
| لحظه‌ای غافل نگردید از حسین فاطمه |
| آفتـاب طلعـتش خورشیـد رخســار حسین |
| دیــدن رخســار او، تکــرار دیــدار حسین |
| از شـب میــلاد بـودش دل، گـرفتار حسین |
| نقد جان در دست و سرگردان به بازار حسین |
| با سر و با دست و چشم و تن خریدار حسین |
| حـامـی و سـردار و سقّــا و علمــدار حسین |
| با وجود آنکه خود مظلوم ظالم‌سوز بود |
| مثل حیدر عابد شب بود و شیر روز بود |
| مادر سـادات زهــرا خوانده خود را مادرش |
| حیــدر کـرّار می‌خوانــد حسیـن دیگـرش |
| عمّۀ ســادات مــی‌بالد کـه باشد خواهرش |
| ایستـاده بـا ادب حتّـی ادب در محضـرش |
| آفـرینش تـا قیــامت تشنــه‌کـام ساغرش |
| حاجت کونین جوشیده است از خاک درش |
| در حریمش اکتفا کردن به یک حاجت کم است |
| کم مخـواه از او کـه او بـاب المراد عــالم است |
| او کـه بــا مــاه جمـالش عـالم‌آرایـی کند |
| او که بر خـاکش سرافرازی جبین‌سایی کند |
| او که بی وی عشق هم احساس تنهایی کند |
| او کــه بـر خیـل شهیـدان نیـز آقـایی کند |
| آل عصمت را ز اشــک دیــده سقـایی کند |
| خون خـود را وقـف بـر گل‌های زهرایی کند |
| جسم و جان و چشم و دست و سر دهد در راه دین |
| گـل کنــد تـقــدیـم ثـــارالله از زخــــم جبــیـن |
| اوست سقـایی که در آغـوش دریــا سوخته |
| هم زده آتش به دریا، هم بـه صحرا سوخته |
| همچـو شمعی در شـرار دل سـراپـا سوخته |
| آب گشتــه در میـــان آب و تنـهـا سوخته |
| مشک هم از اشک آن لبْ تشنه‌سقا سوخته |
| مثــل تصـویــرِ لـبِ فــرزنـد زهرا سوخته |
| اشک صد ایّوب می‌جوشد به یاد صبر او |
| تا قیامت آب مـی‌گـردد بـه دور قبـر او |
| ای خدا را تیــغ بـــران در نیـامِ اهل‌بیت! |
| ای علــی را شیــر غــران در کنام اهل‌بیت |
| ای بــه رخســارت تجـلاّی تمـام اهل‌بیت |
| ای مقامت در صف محشـر مقـام اهل‌بیت |
| هم به «نفسی انت» فرمودت امام اهل‌بیت |
| هم بـه شمشیـرت نـوشته انتقـام اهل‌بیت |
| می‌رسد روزی که حق را باز هم یاری کنی |
| باز، بـازآیی و بــر مهـدی علمـداری کنی |
| تشنه‌ای و چشم مـا دریا به پایت ریخته |
| دل رویِ دل در حـریم بـا صفایت ریخته |
| فیض روح الله در صحن و سرایت ریخته |
| همچو باران استجـابت از دعایت ریخته |
| اشـک ثــارالله روی دست‌هـایت ریخته |
| بـال حـورالعیـن رویِ پای گدایت ریخته |
| جوشد از خاک درت اشک منـاجات همه |
| بیشتر باشد به کویت عرض حاجات همه |
| مهـر تـو دین مـن، آیین من، ایمان من است |
| زخـم‌هـای پیکـرت آیــات قــرآن مـن است |
| پای تـا سر دردم و خـاک تو درمـان من است |
| با تـو بودن از ولادت دیـن و ایمـان من است |
| ذکـر «یـا عبّاس» درمـان تن و جان من است |
| دست من خالی و مدحت درِّ غلطان من است |
| نیستم قابل که گویم «میثم» کوی توام |
| هر که هستم یا ابوفاضـل ثناگوی توام |
مرآت ولایت 3- غلامرضا سازگار
