| سرم چه قابل خاک تو سر کجا تو کجا؟ |
| گهـر بـه پـات بریزم گهر کجا تـو کجا؟ |
| تو آفتـاب جهـانی قمـر کجـا تـو کجا؟ |
| فراتر از بشـر استـی بشر کجا تـو کجا؟ |
| تو سـرو بــاغ هـدایت حدیقـۀ یاسی |
| تو یک حسین ز پا تا به سر تو عبّاسی |
| قیام توست قیامت، قیـامتت نازم |
| مرام توست کرامت، کـرامتت نازم |
| پیِ امــامِ امـامت، امــامتت نازم |
| به هر دلیت اقـامت، اقامتت نازم |
| چراغ و چشم ولایت گل و گلاب علی |
| مه دو فاطمـه، بیـن دو آفتـاب علی |
| تو خیل هاشمیان را ستارۀ سحـری |
| تو آفتاب جهانی، که گفته تو قمری |
| علیـت بـاب و عزیــز دل پیـامبری |
| به مرتضی پسری و به عالمی پدری |
| چنـان ز کام تـو آب حیـات می‌جـوشد |
| که خضر از لب خشکت گلاب می‌نوشد |
| تـو مـاه امّ‌‌بنینـی، بنیـن به قربانت |
| تمام خلـق زمـان و زمین به قربانت |
| ملک، بشر ز یسار و یمین به قربانت |
| تمام هستیِ هست‌آفرین به قربانت |
| ز دست‌های تو گلبـوسـۀ علی روید |
| همان سزد که ولی اللّهت ولی گوید |
| مــزار تــوست چــراغ دل مسلمــان‌ها |
| به حضــرتت متــوسل شوند سلمـان‌ها |
| کم است اگر چه شود خاک زائرت جان‌ها |
| مقــام تـوست فراتــر ز وهــم انسان‌ها |
| جلالت تو کجا ما کجا؟ «بنفسی انت» |
| امام گفت تـو را «یا اخا بنفسی انت» |
| تو با دو دست جدا از بـدن کنی اعجاز |
| تـو بـا مـلائکـه در آسمـان کنـی پرواز |
| ادب بـه خـاک درت ایستـاده بهر نماز |
| به دامن کرمت دست عالمی است دراز |
| جواب تـوست بـه هـر سـائـلی جـواب حسین |
| که گشته نام خوشت هم عدد به «باب حسین» |
| گره‌گشاست دو دستِ ز تنْ بـریدۀ تو |
| سلام یوسف زهرا به دست و دیدۀ تو |
| درود بر تن در خاک و خون‌کشیدۀ تو |
| جهـان پـر است ز فـریـادِ ناشنیدۀ تو |
| چه قرن‌ها که به هر نسل گفتگو داری |
| هنـوز زمزمۀ «اِنْ قَطعـتُـمــوا» داری |
| تو را به امّ‌‌بنین مادرت قسم عباس |
| تو را به مرتبۀ خواهرت قسم عباس |
| تو را به حق جراحات پیکرت عباس |
| تو را به خون گلوی بـرادرت عباس |
| مرا ز من بستان و از آن خود گردان |
| کـرم نمـا و سگِ آستان خود گردان |
| نشان سجده نشانی است از عبادت تو |
| شهــادت تــو بــوَد بهترین ولادت تو |
| کرم، سجیّه و احسان و جود، عادت تو |
| سلامِ آب بـــه آقایــی و سیــادت تو |
| هنوز علقمه گوید درود بر صبرت |
| هنوز حضرت زهراست زائر قبرت |
| تو مـرد غیــرت و مهــر و وفـا و ایثاری |
| تو همچنــان پــدرت حیـدری و کراری |
| تو چون حسین، همان خون حیِّ داداری |
| تو یـک سپـاه نــداری، ولــی علمداری |
| اگرچه دست نداری، حسین را دستی |
| سپه نیاز نداری کـه خود سپاه استی |
| قسم به آنچه که بود و قسم به آنچه که هست |
| تـو بـا خــدای خـودت دادی از ولادت، دست |
| خــدا زمــام دل خلـق را بــه زلــف تو بست |
| اگــر چه دست تو از تن فتـاد و فـرق شکست |
| به دست‌وچشم وسرت می‌خورم قسم عباس |
| که در تمام شهیـدان تـــویی علــــم عباس |
| سلامِ کعبه به صحن و حریم محترمت |
| پیمبــران خــداینــد زائــرِ حــرمت |
| به خـود همیشه ببالد کرامت از کرمت |
| خدا گواست کـه باشد ثنای خلق، کمت |
| شـود ز کـوه غمت قامتِ امامت، خم |
| برای گفتنِ مدحت چه آورد «میثم»؟ |
مرآت ولایت 3- غلامرضا سازگار
