| امشب بـه جهان آمـده پیغمبر دیگر؟ |
| یا کعبه گرفته است به بر حیدر دیگر؟ |
| یا از حسنین است عیان منظر دیگر؟ |
| دارد به سـرِ دست، رضـا کوثـر دیگر |
| بُشری که دلِ آل محمّد همه شاد است |
این مژده بگوییـد که میلاد جواد است
|
| ای بحـر تجلـی گهـرت باد مبارک |
| ای شاخۀ طوبـا ثمـرت بـاد مبارک |
| ای شمس ولایت قمرت باد مبارک |
| میـلاد گرامـی پسـرت بـاد مبارک |
| این قبلـۀ اربـات مــراد اسـت، مـراد است |
الحق که جواد است جواد است جواد است
|
| بــا مــاه بگـوییـد چـراغ سحـر اسـت ایـن |
| بـا مهـر بگـویید کـه از مهــر، سـر است این |
| طفـلش نتـوان گفت کـه خیرالبشر است این |
| جانم به فدایش پسر است این پسر است این |
| ما را به پسر بودن او فخر از آن است |
کو بعد پدر، رهبر خلق دوجهان است
|
| این است کــز آغـاز خداونــد ستـودش |
| این است که بگشود نبی لب به درودش |
| این است که افتاد «کرامت» به سجودش |
| این است که جود آمده مـرهون وجودش |
| جوشد ز کفش لطف و عنایات خدایی |
آرنـد به سویش همگان دست گدایی
|
| سرتا بـه قدم حسن خداوند جلیلش |
| مــرآت جمـال نبـوی روی جمیلش |
| زوّار حـرم آدم و نوح است و خلیلش |
| مأمون شده در اوج شهی عبد ذلیلش |
| این است که در محضر او زادۀ «اکثم» |
آورد چو یک کودک ناخوانده الف، کم
|
| این است همـان مخـزن اسرار الهی |
| وابستـه بــه علـم ازل نـامتناهــی |
| بی‌پرتو او علم سیاهی است سیاهی |
| دارد خبر از ابر و هـوا و یم و مـاهی |
| کز معجزه‌اش هوش پرید از سر مأمون |
گـویی کـه جدا روح شد از پیکر مأمون
|
| ای از ازلـت نـــام دل‌آرای محمّد |
| وی آینــۀ طلعـت زیبـای محمّد |
| سرتا به قدوم تـو سراپـای محمّد |
| بوسیده پدر روی تو را جای محمّد |
| از جود تـو یا فضل تو یا علم تو گویم؟ |
وز خلق تو یا خوی تو یا حلم تو گویم؟
|
| با این همه اوصاف خدایی ز خدایت |
| در حیرتم آخر چـه بگـویم بـه ثنایت |
| گوهر چه بوَد تا که بریزند بـه پایت؟ |
| فرمـود پـدر: ای پــدرم بـاد فدایت! |
| تو مصحـف زهرایی و قرآن رضایی |
تو روح رضا، قلب رضا، جان رضایی
|
| فردوس بَرد سجده به خاک قدم تو |
| رضوان شده پیوسته گـدای کـرم تو |
| هنگام عطا ظرف وجود است کم تو |
| حـجِّ حــرم الله، طـواف حــرم تـو |
| از ما همـه دریوزگی و عجز و گدایی |
از تو همه لطف و کرم و عقده‌گشایی
|
| بگـذار کـه سرگـرم هیاهـوی تو باشم |
| تا جان به لبم هست، ثناگوی تو باشم |
| باشد که فقط تشنه لبِ جوی تو باشم |
| مـولا کرمی کن که سگ کوی تو باشم |
| آن روز که خلقت همه دامان تو گیرند |
زنجیر مـرا دست غـلامـان تـو گیرند
|
| تـو دسـت عطـا و کرم و لطف خدایی |
| تو در دو جهان از همگان عقـده‌گشایی |
| تو حج و تو میقات، تو مروه، تو صفایی |
| مـا جملـه گدا و تـو جواد ابـن رضایی |
| جود و کرم از توست، تضرع صفت ماست |
والله گـــدایــی درت سلطـنـت مــاست
|
| من میثم آلودۀ بی‌دست و زبانم |
| در باغ بهار تو کم از بـرگ خزانم |
| مگـذار برِ بـاد بـه کـوی دگرانم |
| بگذار در اطراف گلـت خار بمانم |
| من با همه گفتم که جواد است امامم |
| بـاشد کـه بخـوانی ز ره لطف، غـلامم |
