| امشب بـه جهان آمـده پیغمبر دیگر؟ |
| یا کعبه گرفته است به بر حیدر دیگر؟ |
| یا از حسنین است عیـان منظر دیگر؟ |
| دارد به سـرِ دست، رضـا کوثـر دیگر |
| بُشری که دلِ آل محمّد همه شاد است |
| این مژده بگوییـد کـه میلاد جواد است |
| ای بحـر تجلـی گهـرت باد مبارک |
| ای شاخۀ طوبـا ثمـرت بـاد مبارک |
| ای شمس ولایت قمرت باد مبارک |
| میـلاد گرامـی پسـرت بـاد مبارک |
| این قبلۀ اربـات مـراد اسـت، مـراد است |
| الحق که جواد است جواد است جواد است |
| بــا مــاه بگوییـد چـراغ سحـر اسـت ایـن |
| بـا مهـر بگویید کـه از مهـر، سـر است این |
| طفـلش نتـوان گفت که خیرالبشر است این |
| جانم به فدایش پسر است این پسر است این |
| ما را به پسر بودن او فخر از آن است |
| کو بعد پدر، رهبر خلق دوجهان است |
| این است کز آغـاز خداونــد ستـودش |
| این است که بگشود نبی لب به درودش |
| این است که افتاد «کرامت» به سجودش |
| این است که جود آمده مرهون وجودش |
| جوشد ز کفش لطف و عنایات خدایی |
| آرنـد به سویش همگان دست گدایی |
| سرتا بـه قدم حسن خداوند جلیلش |
| مـرآت جمـال نبـوی روی جمیلش |
| زوّار حـرم آدم و نوح است و خلیلش |
| مأمون شده در اوج شهی عبد ذلیلش |
| این است که در محضر او زادۀ «اکثم» |
| آورد چو یک کودک ناخوانده الف، کم |
| این است همـان مخزن اسرار الهی |
| وابستـه بــه علـم ازل نامتناهــی |
| بی‌پرتو او علم سیاهی است سیاهی |
| دارد خبر از ابر و هـوا و یم و ماهی |
| کز معجزه‌اش هوش پرید از سر مأمون |
| گویی که جدا روح شد از پیکر مأمون |
| ای از ازلـت نــام دل‌آرای محمّد |
| وی آینــۀ طلعـت زیبـای محمّد |
| سرتا به قدوم تـو سراپـای محمّد |
| بوسیده پدر روی تو را جای محمّد |
| از جود تـو یا فضل تو یا علم تو گویم؟ |
| وز خلق تو یا خوی تو یا حلم تو گویم؟ |
| با این همه اوصاف خدایی ز خدایت |
| در حیرتم آخر چه بگویم بـه ثنایت |
| گوهر چه بوَد تا که بریزند بـه پایت؟ |
| فرمـود پـدر: ای پــدرم بـاد فدایت! |
| تو مصحـف زهرایی و قرآن رضایی |
| تو روح رضا، قلب رضا، جان رضایی |
| فردوس بَرد سجده به خـاک قدم تو |
| رضوان شده پیوسته گـدای کـرم تو |
| هنگام عطا ظرف وجود است کم تو |
| حـجِّ حــرم الله، طـواف حــرم تـو |
| از ما همـه دریوزگی و عجز و گدایی |
| از تو همه لطف و کرم و عقده‌گشایی |
| بگـذار کـه سرگـرم هیاهـوی تو باشم |
| تا جان به لبم هست، ثناگوی تو باشم |
| باشد که فقط تشنه لبِ جوی تو باشم |
| مولا کرمی کن که سگ کوی تو باشم |
| آن روز که خلقت همه دامان تو گیرند |
| زنجیر مرا دست غلامـان تـو گیرند |
| تـو دسـت عطـا و کرم و لطف خدایی |
| تو در دو جهان از همگان عقده‌گشایی |
| تو حج و تو میقات، تو مروه، تو صفایی |
| مـا جملـه گدا و تـو جواد ابن رضایی |
| جود و کرم از توست، تضرع صفت ماست |
| والله گـدایـی درت سلطـنت مــاست |
| من میثم آلودۀ بی‌دست و زبانم |
| در باغ بهار تو کم از برگ خزانم |
| مگـذار برِ بـاد بـه کـوی دگرانم |
| بگذار در اطراف گلت خار بمانم |
| من با همه گفتم که جواد است امامم |
| باشد که بخوانی ز ره لطف، غـلامم |
