| پــاره شـــود پیکــرت ای آسمــان |
|
|
خـاک زمیـن، بر سـرت ای آسمان |
| یکسـره نــابــود شــــوی آفتــاب |
|
|
دود شـــوی، دود شـوی، آفتـاب |
| مـاه، فلـک، ستــارگان! خـون شوید |
|
|
مـلایک از بهـشت بیـرون شـوید |
| فـرشتگاه آسمــان فــرشتگان، آه آه |
|
|
شمـر، روان گشتـه سـوی قتلگـاه |
| فــاطمه سـر تـا بـه قـدم، سـوختـه |
|
|
چشــم بـــه قتلـگــهِ او دوختـه |
| فـاطمه بــر حسین خـود، دعــا کن |
|
|
اشــک فشـان خـدا خدا خدا کن |
| دسـت گشــا و بــه ختتدا دل ببنـد |
|
|
آه بکــش راه بــه قــاتـــل ببند |
| خنجـر قـــاتل، تـو چـه بی حیــایی |
|
|
تشنــۀ خــونِ حجّــت خــدایی |
| سنــگ کـجــا؟ آینـــۀ جـان کجــا |
|
|
چکمه کجـا؟ سینـــۀ قـرآن کجـا |
| خنـجــر قــاتل و دل سنــگ اوست |
|
|
محاسن حسین، در چنـگ اوست |
| خـــاتـــم انبیـــا بگــویم، چـه شد |
|
|
سیّـد اوصیــا بگــویم، چــه شد |
| حضـــرت صـدّیقــه، خـدا خـدا کرد |
|
|
شمـر سـر حسیـن، را جـــدا کرد |
| گشتــه عیــــان، نشـــانـۀ قیـامت |
|
|
اهــل حـــرم، ســر شما سلامت |
| صــدای «یـــا حسیـن» را بشنــوید |
|
|
همــه، مهیـــای اسیــری شـوید |
| حنجــر تشنـه نهــری از خـون شده |
|
|
شمـــر ز قتلگــاه بیـــرون شـده |
| فـاطمه، مــاهت قمـــر نیـزه‌هاست |
|
|
سـر حسینت، بـه سر نیـزه‌هاست |
| سر بـه سر نیزه به تـاب و تـب است |
|
|
نگــاه او به خیمــۀ زینــب است |
| یک نگهش به مـادرش فـاطمه است |
|
|
یک نگهش به جانب علقمه است |
| صورتش از خون جبین، خضاب است |
|
|
بـر لـب او صــدای آب آب است |
| بـر سـر نـــی، ذکـــر خـدا بـر لبش |
|
|
قتلگه است و اسب بی صـاحبش |
| مـــردم کــوفه! چــه لئیـم و پستید |
|
|
همـه حقیقت‌کُــش و زر پـرستید |
| پـــردۀ حـــرمـت نبــی، دریــدیـد |
|
|
ســـر از تـن حسیــن او بـریدید |
| چـــرا بـــه روی اســب‌ها نشستید |
|
|
سینــۀ او را ز جفــــا شکستیــد |
| چقـدر پسـت و بـی حیــا و بــدیـد |
|
|
چــرا بـه خیمه‌هـایش آتش زدید |
| اگـــــر شمــــا حسیــن را دشمنید |
|
|
چـرا سکینــه را کتــک می‌زنیــد |
| در وسـط خیـمـــۀ افــــــروخـتـه |
|
|
بــه قــــول آن شـاعر دلْسـوخته |
| طفــل سـه ســاله کــه کتـک ندارد |
|
|
او کــه قبـــالــۀ فـــدک نــدارد |
| فــاطمه را بــه خــویش، واگـذارید |
|
|
بــه گــوشواره‌اش چـه کـار دارید |
| وای خـدایــا! نفسـم، شــراره است |
|
|
هـدف اگــر غـارت گوشواره است |
| چـه شـد کـه گـوشـواره را کشیـدید |
|
|
گـوش ورا، چــو قلــب او دریدید |
