| پــاره شــــود پیکـــرت ای آسمـــان |
|
|
خـاک زمیـن، بر سرت ای آسمان |
| یکســره نـــــابــود شــــوی آفتـــاب |
|
|
دود شــــوی، دود شــوی، آفتـاب |
| مـاه، فلـک، ستــارگان! خون شوید |
|
|
مـلایک از بهـشت بیـــرون شــوید |
| فـرشتگاه آسمــان فرشتگان، آه آه |
|
|
شمـر، روان گشتـه سـوی قتلگاه |
| فــاطمه سـر تـا بـه قـدم، سـوخته |
|
|
چشــم بـــه قتلـگـــــهِ او دوختــه |
| فـاطمه بــر حسین خـود، دعـا کن |
|
|
اشـــک فشـان خدا خدا خدا کن |
| دسـت گشــا و بــه ختتدا دل ببنـد |
|
|
آه بکـــش راه بــــه قــــاتـــل ببند |
| خنجـر قـــاتل، تـو چـه بی حیـــایی |
|
|
تشنــۀ خــــــونِ حجّـــت خــدایی |
| سنــگ کـجـــا؟ آینـــۀ جــــان کجــا |
|
|
چکمـه کجـــا؟ سینـــۀ قـرآن کجـا |
| خنـجــر قــاتل و دل سنــگ اوست |
|
|
محاسن حسین، در چنگ اوست |
| خــــاتـــم انبیـــا بگـــویم، چــه شد |
|
|
سیّــد اوصیـــا بگـــویم، چـــه شد |
| حضـــرت صـدّیقــه، خــدا خـدا کرد |
|
|
شمـر سـر حسیـن، را جـــدا کرد |
| گشتــه عیــــان، نشـــانـۀ قیـــامت |
|
|
اهــل حـــرم، ســر شما سلامت |
| صــدای «یـــا حسیـن» را بشنــوید |
|
|
همــه، مهیــــای اسیـــری شـوید |
| حنجــر تشنـه نهــری از خون شده |
|
|
شمـــر ز قتلگـــــاه بیـــرون شـده |
| فـاطمه، مــاهت قمـــر نیـزه‌هاست |
|
|
سـر حسینت، به سر نیزه‌هاست |
| سر به سر نیزه به تاب و تب است |
|
|
نگــاه او بـــه خیمـــۀ زینــب است |
| یک نگهش به مادرش‌فاطمه است |
|
|
یک نگهش به جانب علقمه است |
| صورتش ازخون جبین، خضاب است |
|
|
بـر لـب او صــــــدای آب آب است |
| بـر سـر نـــی، ذکـــر خــدا بـر لبش |
|
|
قتلگه است و اسب بی صاحبش |
| مـــردم کــوفه! چــه لئیـم و پستید |
|
|
همـه حقیقت‌کُـــش و زر پـرستید |
| پـــــردۀ حــــرمـت نبــی، دریـــدیــد |
|
|
ســــر از تـــن حسیـــن او بـریدید |
| چـــرا بـــه روی اســب‌ها نشستید |
|
|
سینـــۀ او را ز جفـــــا شکستیــد |
| چقــدر پســت و بـی حیــا و بــدیـد |
|
|
چــرا بـــه خیمه‌هـایش آتش زدید |
| اگـــــر شمــــا حسیــن را دشمنید |
|
|
چــرا سکینــه را کتــــک می‌زنیــد |
| در وسـط خیـمــــۀ افـــــــــروخـتـــه |
|
|
بـــه قــــول آن شــاعر دلْسـوخته |
| طفــل سـه سـاله کــه کتـک ندارد |
|
|
او کـــه قبـــالــــۀ فــــــدک نــدارد |
| فــاطمه را بــه خــویش، واگـــذارید |
|
|
بــه گـــوشواره‌اش چـه کـار دارید |
| وای خـدایـا! نفسـم، شـراره است |
|
|
هـدف اگــر غـارت گوشواره است |
| چـه شـد کـه گـوشواره را کشیدید |
|
|
گـــوش ورا، چـــو قلـــب او دریدید |
