| ای همــه دل‌هـا، حرمت یا رضا |
|
|
خلــق خـدا و کـرمـت یا رضا |
| جنّ و بشر، حـور و ملک می‌برند |
|
|
سجده به خاک حـرمت یا رضا |
| بـر سر این مملکت از بـام طوس |
|
|
سـایه فکنــده، عَلَمَـت، یا رضا |
| نیست عجب گـر کـه طواف آورد |
|
|
کعبــه بـه دور حـرمت یا رضا |
| زادۀ مــوســـایی و عیســا کنـد |
|
|
زنـدگی از فیـض دمت، یا رضا |
| بس‌که بـوَد، لطف و عطایت زیاد |
|
|
ظرف وجود است کَمَت، یا رضا |
| گــر تـــو قبـولم نکنی، می‌دهم |
|
|
بـه جـان زهـرا قسمت یا رضا |
| ضـامن آهـو بـه فـدایت شوم |
| جود و کرم کن، که گدایت شوم |
| تـــو هشت بحـر نـور را، گـوهری |
|
|
تــو مطلـع الفجـر چهـار اختری |
| تو شمع جمعی، به شبستان طوس |
|
|
تــو بـر تن عالم خلقـت، سـری |
| نــــام علــــی بُــوَد بــرازنده‌ات |
|
|
بلکـه تـــو یـک محمّـد دیگری |
| ضــــامن آهــویی و پیـش خدا |
|
|
ضامن خلقی بـه صـف محشری |
| هـــم پــــدر چهـــار ابـن‌الرضـا |
|
|
هـم پسـر مـوسی ابـن جعفری |
| ابــــوالجواد استی و بــاب‌المـراد |
|
|
ابـوالحسـن بضـعـــۀ پیغمبری |
| ای بـــه فــدایـت پـدر و مـادرم |
|
|
کـه خـوب تـر از پـدر و مـادری |
| دست کرم بر سر ما می‌کشی |
| پـادشهی ناز گـدا مـی‌کشی |
| سـائل درگـاه تـو، سلطان ماست |
|
|
خاک درت، دارو و درمان ماست |
| روی تــو! آفتـــاب عـرش خـدا |
|
|
ســایۀ تـو بـر سـر ایران ماست |
| جـــان همـه عــالمی و از کـرم |
|
|
جـای تو در قلب خراسان ماست |
| زهـی کـرم، کـه ضـامن کلّ خلق |
|
|
ضــامن آهـوی بیــابان ماست |
| عنـــایتت آمـــده، کــل نعَــم |
|
|
ولایتت، تمـام ایمــــان ماست |
| بهشـت، نـه کــه بــا ولای شما |
|
|
جحیـم هم روضۀ رضوان ماست |
| مهــر تــو ای با همگان، مهربان |
|
|
در تن ما خوب تر از جان ماست |
| سلسلة الذهب، تجلّای توست |
| کمـال تــوحید، تولاّی توست |
| مــرغ دلــم، خـدا خدا می‌کند |
|
|
رضـا رضا، رضـا رضـا می‌کند |
| قبلـــۀ من کعبه، ولی قلب من |
|
|
روی بــه ایـوان طـلا می‌کند |
| حضـرت معصــومه علیها‌سلام |
|
|
بـه زائــران تـو دعــا می‌کند |
| نگاه تو، چشم تو، دست تو، نه |
|
|
نــام تـو هم درد، دوا می‌کند |
| جــز تـو کـه رأفتت خدایی بوَد |
|
|
حـاجت مـا را کـه روا می‌کند |
| دلـت نیــاید کـه جوابش کنی |
|
|
زائر تو، هـر چه خطـا می‌کند |
| اگـر چــه آلــوده و شرمنده‌ام |
|
|
بــاز رضا نگـه بـه ما می‌کند |
| تـو از کرم دست بگیری مرا |
| صـدا نکرده می‌پـذیری مرا |
| تـــو از گــدا گـرفته‌ای، احترام |
|
|
تـــو می‌کنی زائر خود را سلام |
| بــر در ایـن خــانه، امید آورند |
|
|
یـأس بـه درگـاه تو باشد حرام |
| عادت تو، کرامت و عفو و جـود |
|
|
عـادت من عجز و گدایی مدام |
| بـا چــه گنــه، ای پسـر فاطمه |
|
|
زهر ستم ریخت عدویت به کام |
| بـا که بگویم کـه به یک نیمروز |
|
|
آب شـد اعضـای وجودت تمام |
| از چه غـریبانه زدی، دست و پا |
|
|
ای بـه همـه عالم خلقت، امام |
| داغ تــو زائــل نشــود از جگر |
|
|
تـا کــه بگیــرد پسرت انتقام |
| تو مهدی فاطمه را صدا کن |
| تو از بـرای فـرجش دعا کن |
| سوخت در آن حجره ز پا تـا سرت |
|
|
خــون جگر ریخت ز چشـم ترت |
| بـر دل زارت، جگــر زهـر سوخت |
|
|
آب شـد ای جـان جهـان، پیکرت |
| مرد و زن و پیـر و جوان، سوختند |
|
|
در پـــی تشییـــع تــن اطهرت |
| بــر سر و بـر سینۀ خود، می‌زدند |
|
|
زنان نوغان همه چـون خـواهرت |
پشـت سـر جنــازه، انبــوه خلق
|
|
|
پیــش روی جنـــازه‌ات، مادرت
|
جـم شـریـف تــو، اگــر آب شد
|
|
|
دگــر نشد بـریده از تـن، سـرت
|
غــریـب بــودی دم رفتــن ولی
|
|
|
بــود یگـــانه پســـرت در برت
|
سنـگ نـزد کسـی بـه پیشـانیت
|
|
|
خـــون سرت نریخت بر منظرت
|
کاش چکد خون دلـم، از دو عیـن
|
صبح و مسا، در غم جدّت حسین
|
| تــو هشتمین حجّـت کبــریایی |
|
|
غــریبی و بــا همــه، آشنـایی |
| مسیـح نه، طبیب صـد مسیحی |
|
|
کـلیـــم نـــه، کـــلام کبریایی |
| کنــار حجــره، لحظـــۀ شهادت |
|
|
اشکفشــان بـــه یـاد کـربلایی |
| کشت تـو را به زهـر کینه مأمون |
|
|
نگــفت تــو عـــزیز مصطفایی |
| چگــونه شد، زهـر ستـم دوایت؟ |
|
|
تـو کـه بـه درد عــالمی، دوایی |
| چشـم و چراغ شیعه‌ای در ایـران |
|
|
گــر چـه ز جـدّ و پدرت جدایی |
| دست خدا، همیشه بر سر ماست |
|
|
تــا تــو، امـــام مهـربان مایی |
| گـرچه بوَد بنـده روسیاهی |
| میثـم دلبــاخته را نگاهی |
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
