| ای همــه دل‌هــا، حرمت یا رضا |
|
|
خلــق خــــدا و کـــرمت یا رضا |
| جنّ و بشر، حور و ملک می‌برند |
|
|
سجـده به خاک حرمت یا رضا |
| بـر سر این مملکت از بام طوس |
|
|
ســـایه فکنـده، عَلَمَت، یا رضا |
| نیست عجب گـر کـه طواف آورد |
|
|
کعبــه بــــه دور حـرمت یا رضا |
| زادۀ مــوســـایی و عیســا کنـد |
|
|
زنـــدگی از فیـض دمت، یا رضا |
| بس‌که بـوَد، لطف و عطایت زیاد |
|
|
ظرف وجود است کَمَت، یا رضا |
| گـــر تـــو قبـولم نکنی، می‌دهم |
|
|
بـــه جـان زهـرا قسمت یا رضا |
| ضــــامن آهــو بــه فـدایت شوم |
| جود و کرم کن، که گدایت شوم |
| تـــو هشت بحـر نور را، گوهری |
|
|
تـــو مطلـــع الفجر چهار اختری |
| تــو شمع جمعـی، بـــه شبستان طوس |
|
|
تـــو بــر تن عالم خلقت، سری |
| نــــام علــــی بُــوَد بــرازنده‌ات |
|
|
بلکـــه تـــو یـــک محمّد دیگری |
| ضــــامن آهــویی و پیـش خـدا |
|
|
ضامن خلقی به صف محشری |
| هـــــم پــــدر چهـــار ابـن‌الرضا |
|
|
هــم پسر موسی ابن جعفری |
| ابــــوالجواد استی و باب‌المراد |
|
|
ابـــوالحسن بضعــــــۀ پیغمبری |
| ای بــــه فـــــدایت پدر و مادرم |
|
|
کـــه خـــــوبْ‌تر از پدر و مادری |
| دست کرم بر سر ما می‌کشی |
| پــادشهـی نـاز گـدا مـی‌کشی |
| سائل درگاه تو، سلطان ماست |
|
|
خاک درت، دارو و درمان ماست |
| روی تـــو! آفتـــــاب عـــرش خدا |
|
|
ســـایۀ تـو بـر سـر ایران ماست |
| جـــان همـه عــالمی و از کــرم |
|
|
جای تو در قلب خراسان ماست |
| زهـی کـرم، که ضامن کلّ خلق |
|
|
ضـــامن آهــــوی بیــابان ماست |
| عنــــایتت آمـــــده، کـــــل نعَــم |
|
|
ولایتت، تمـــــام ایمــــان ماست |
| بهشـت، نـه کــه بــا ولای شما |
|
|
جحیـم هـم روضۀ رضوان ماست |
| مهـــر تــو ای با همگان، مهربان |
|
|
در تـن ما خـوبْ‌تر از جان ماست |
| سلسلة الذهب، تجلّای توست |
| کمــــال تــــوحید، تولاّی توست |
| مـــرغ دلـــم، خـدا خدا می‌کند |
|
|
رضـا رضـا، رضا رضا می‌کند |
| قبلـــۀ من کعبه، ولی قلب من |
|
|
روی بـــه ایوان طلا می‌کند |
| حضـرت معصـــومه علیها‌سلام |
|
|
بــه زائــران تـو دعـا می‌کند |
| نگاه تو، چشم تو، دست تو، نه |
|
|
نـام تو هم دردْ، دوا می‌کند |
| جــز تـو کـــه رأفتت خدایی بوَد |
|
|
حاجت ما را که روا می‌کند |
| دلــت نیـــاید کـه جوابش کنی |
|
|
زائر تو، هر چه خطا می‌کند |
| اگــــر چــه آلــوده و شرمنده‌ام |
|
|
بـــاز رضا نگه به ما می‌کند |
| تـو از کرم دست بگیری مرا |
| صـدا نکـرده می‌پـذیری مرا |
| تـــو از گـــدا گـرفته‌ای، احترام |
|
|
تـــو می‌کنی زائر خود را سلام |
| بــر در ایــن خـــانه، امید آورند |
|
|
یــأس بـه درگـاه تو باشد حرام |
| عادت تو، کرامت و عفو و جـود |
|
|
عــادت من عجز و گدایی مدام |
| بـا چــه گنــه، ای پسر فاطمه |
|
|
زهر ستم ریخت عدویت به کام |
| بـا کــه بگویم که به یک نیمْروز |
|
|
آب شـد اعضــای وجودت تمام |
| از چه غریبانه زدی، دست و پا |
|
|
ای بـه همـه عالم خلقت، امام |
| داغ تــو زائــــل نشـــود از جگر |
|
|
تــا کـــه بگیــــرد پسرت انتقام |
| تو مهدی فاطمه را صدا کن |
| تـو از بـرای فـرجش دعا کن |
| سوخت در آن حجره ز پا تا سرت |
|
|
خــون جگر ریخت ز چشم ترت |
| بـــر دل زارت، جگــر زهـر سوخت |
|
|
آب شد ای جان جهان، پیکرت |
| مـرد و زن و پیر و جوان، سوختند |
|
|
در پـــی تشییـــع تـــن اطهرت |
| بــر سر و بر سینۀ خود، می‌زدند |
|
|
زنان نوغان همه چون خواهرت |
پشـت سـر جنـازه، انبــــوه خلق
|
|
|
پیــش روی جنـــازه‌ات، مادرت
|
جسـم شریـف تــو، اگــر آب شد
|
|
|
دگـــر نشد بریده از تن، سرت
|
غــــریب بــــودی دم رفتــن ولــی
|
|
|
بــود یگــــانه پســـرت در بـرت
|
سنـــگ نــزد کسی به پیشانیت
|
|
|
خـــون سرت نریخت بر منظرت
|
کـاش چکـد خـون دلـم، از دو عین
|
صبح و مسا، در غم جدّت حسین
|
| تـــو هشتمیـن حجّـــت کبــریایی |
|
|
غــریبی و بــا همــه، آشنایی |
| مسیـح نــه، طبیب صد مسیحی |
|
|
کلیــــــم نـــه، کـــلام کبریایی |
| کنــار حجـــــره، لحظـــۀ شهادت |
|
|
اشکْفشـــان بـــه یاد کربلایی |
| کشــت تـو را به زهر کینه مأمون |
|
|
نگــفت تــــو عـــزیز مصطفایی |
| چگـــونه شد، زهـر ستم دوایت؟ |
|
|
تـو کـه بـه درد عالمی، دوایی |
| چشـم و چراغ شیعه‌ای در ایران |
|
|
گــر چـه ز جـدّ و پدرت جدایی |
| دست خدا،همیشه برسرماست |
|
|
تـــا تـــو، امـــام مهـربان مایی |
| گر چه بوَد بنده روسیاهی |
| میثــم دلبـــاخته را نگاهی |
یک ماه خون گرفته 4 - غلامرضا سازگار
