| کیستم من؟ گوهر ده بحــر نــور کبـریایم |
| آفتــاب سامره، روشنگـر ملـــک خــدایم |
| آسمان معرفت را در زمین شمس‌الضحـایم |
| کعبه‌ام، رکنم، مقامم، مروه‌ام، سعیم، صفایم |
| منظر حسن خـدا مصبـاح انوارالهدایـم |
| من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم |
| من همان دریای نور استم که نور از آن دمیده |
| دین و دانـش را خدا در مـوج موجم پروریده |
| در درونــم گـوهر نـابی چـو مهـــدی آفریده |
| انتهـایم را بـه جـز چشم خـدا چشمی ندیده |
| بشنوید ای آسمانی‌هـا زمینی‌ها صدایم |
| من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم |
| چارده معصوم گل پیداست از باغ جمالم |
| نیست آگـه از جلالم، غیر ذات ذوالجلالم |
| تشنـگان چشمــۀ تـــوحید را آب زلالم |
| بنــده‌ام امــا چو حی بی‌مثالم، بی‌مثالم |
| فیض‌بخش عالمی ازشهر «سرّ من رآ»یم |
| من ابـوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم |
| مـن علی بن جــواد بن رضــا را نــور عینـم |
| پیشتــر از عـالم خلقـت هـدایت بـوده دینم |
| گــر چـه در سـنّ شبــابم پیـر خلـق عالمینم |
| هم محمّد، هم علی، هم مجتبایم، هم حسینم |
| هم بوَد زهد و کمال و عصمت خیرالنسایم |
| من ابـوالمهدی امـام عسکری ابن‌الرضایم |
| پیشتر از خلقتـم بر چشـم عــالم نور دادم |
| بـر همه شـورآفرینـان تا قیامت شور دادم |
| پاسخ موسی بن عمران را به کوه طور دادم |
| حـاجت اربــاب حـاجت را ز راه دور دادم |
| همچو اجدادم ز خلق عالمی مشکل‌گشایم |
| من ابوالمهدی امـام عسکـری ابن‌الرضایم |
| من به شهر سـامره خود کعبۀ اهل یقینم |
| پر زند همچون کبـوتر در حرم روح‌الامینم |
| حاجت کونین می‌بارد چو باران ز آستینم |
| حضرت مهدی پـذیـرایی کنـد از زائـرینم |
| مهر و مه گیرند نور از گنبد و گلدسته‌هایم |
| من ابوالمهدی امـام عسکری ابن‌الـرضایم |
| حضرت هادی از اوّل دیـد چـون حُسن تمامم |
| خنده زد بر روی زیبا و «حسن» بگذاشت نامم |
| همچـو قـرآن بــود روی سینــۀ بـابـا مقامم |
| خـود امـام ابـن امـام ابـن امــام ابن امـامم |
| دختر پاکِ یشـوعا، همسـر پاکیـزه‌‌رایم |
| من ابوالمهدی امام عسکری ابن‌الرضایم |
| جلـوۀ معلـوم و نامعلـوم را دیدند در من |
| سرِّ هـر مفهوم و نامفهوم را دیدند در من |
| انتقـام خون هر مظلـوم را دیـدند در من |
| فاش گویم چارده معصوم را دیدند در من |
| چارده معصوم نورم، بلکه خود وجه خدایم |
| من ابوالمهدی امــام عسکری ابن‌الرضایم |
| گرچه ویـران کرد دست شوم دشمن تربتم را |
| لطـف حق افــزود بیـن خلق عـالم عـزّتم را |
| تـا قیـامت او نگهـدار است عصــر دولتم را |
| بـار دیگر دید دشمن قـدر و جاه و رفعتـم را |
| خشت خشت قبر ویران‌گشته‌ام گوید ثنایم |
| من ابوالمهـدی امـام عسکـری ابن‌الرضایم |
| مهـر ما در قلـب ابنــاء بشر پـایـان ندارد |
| هر که مهر ما ندارد، در حقیقت جان ندارد |
| وآنکـه شد بیگــانه با آل علی ایمان ندارد |
| درد بغض ما به جز خشم خدا درمان ندارد |
| ای خوشا آن‌کس که گوید مدح،چون میثم برایم |
| من ابـوالمهـدی امــام عسکـری ابـن الـرضایم |
بهار امامت 3- غلامرضا سازگار
