| نسیـم علقمـه پیـوسته مـی‌دهـد خبـرم |
|
|
کـه پـاره‌پاره چو گل گشت پیکـر پسرم |
| بـه خون طپید لـب تشنه مـاه علقمـه‌ام |
|
|
نشـد کــه قـطـرۀ آبـی بــرای او ببـرم |
| بـه وقت مرگ غریبانه سـر بـه خـاک نهم |
|
|
که از چهار پسر نیست یـک پسر به بـرم |
| هــزار بـــار الهــی شــود فـدای حسین |
|
|
نـه جسـم چـار پسر، جـان مادر و پدرم |
| خدا گواست که بـاشد فقـط برای حسین |
|
|
هر آن چه خون جگر می‌چکد ز چشم‌ترم |
| چو شمع سوزم و در سوز خویش آب شوم |
|
|
چنـان کـه محو شود در شرار دل، اثــرم |
| خـدا گـواست کـه اشـک خجـالت عباس |
|
|
ز خــون دیـدۀ او بیشتــر زنـد شــررم |
| الهـی آنـکـه کنـــار دو دسـت عبـــاسم |
|
|
فتـد بــه خاک قدم‌های اهل‌بیت سـرم |
| بــرای شـیـر خــدا چـــار شیــر آوردم |
|
|
هــزار حیـف کـه امروز خـم شده کمـرم |
| ز دیـــدن ســر مجـروح دختـرم زینـب |
|
|
بسان پیکــر عبــاس پــاره شد جگـرم |
| به دشت کـرب و بلا جای شـاخۀ یـاسـم |
|
|
بـه خـاک پـای وی افتاد دست عبـاسم |
| اگـر نشد کـه نهم رو به کـربلای حسیـن |
|
|
بقیـــع را کنــم از گریـه کربلای حسین |
| نگـه بـه چهـرۀ عبـاس کــرده، می‌گفتم |
|
|
هــزار مرتبـه عبـاس من فـدای حسین |
| بـه دشت کـرب و بلا تـا کنند پـرپـرشان |
|
|
چهــار دستـه‌گـل آورده‌ام بـرای حسین |
| شب عــروسی خـود نیــز بـا علی گفتم |
|
|
چـو من هزار عروسند خاک پای حسین |
| ز کودکی بــه عـزیزان خـویش می‌گفتـم |
|
|
که سر به دست بگیرید در هوای حسین |
| همیشـه بـود بـه هـر جا نگـاه عبّــاسم |
|
|
بـه ماه عارض و بر قـامت رسای حسین |
| نگــاه مـن هم از آن بـود بــر رخ عباس |
|
|
که داشت جلوه ز روی خدا نمای حسین |
| بـه چــار نجــل شهیدم درود بـاد درود |
|
|
که بود پشت سـر هر یکی دعای حسین |
| حضـور فاطمـه آرم بـه حشر چـار ذبیـح |
|
|
که جانشان شده تقدیم در منای حسین |
| همیشـه بـــود روان روح چـار فـرزنـدم |
|
|
چـو اختـران ز پی ماه در قفـای حسین |
| خـدا گــواست ز عبـاس بیشتـر می‌بـرد |
|
|
دل مــرا همـه جـا نـام دلربای حسین |
