| محمـد کیـست جــان انبیــا زهـرا بـود جانش |
|
بر این زهرا سلام از احمد و از حی سبحانش |
| بــه قــرآن می‌خـورم سوگند دارد حرمت قرآن |
|
که بــوسد رحمــةللعـالمین مـــانند قــرآنش |
| امیـن وحـــی از ســوی خــدا بـر او سلام آرد |
|
محمــد بــارهــا فــرمود بــابـایش به قربانش |
| ملـک دور سـرش گـردد فلک در مقدمش افتد |
|
زمیـن مهـریه و اهـل زمین پیوسته مهمانش |
| سـلام ســورۀ یــاسین و قـدر و کــوثر و طاها |
|
بــر آن بـــانو کــه آمـد آیـــۀ تطهیر در شانش |
| ســلام‌الله بـــر خلقـش تعــالی‌الله بـر خویش |
|
درود از روح پــاک انبیــا بـر جسم و بر جانش |
| خــداوندا چــه گـــویم در ثنــا و مــدح بـانویی |
|
کـه مـولایـم امیـــرالمـؤمنین گردیده حیرانش |
| کـه دیـده آفتـاب از چشـم اعمـی رخ بپوشاند |
|
سـلام‌الله بــر ایـن آفتــــاب و نــــور ایمــانش |
| نـه دست آدم و نـوح و خلیـل و موسی عمران |
|
که درمحشر بود دست محمد هم به دامانش |
| عقـوبت سـایـۀ رحمـت شـود در سـایـۀ قامت |
|
شفــاعت جـرعۀ آبـی بــود از بحـر احسانش |
| خـلایق دور حــق گــردند و حـق دور سر زهرا |
|
بـه حق حق کـه هرچه حق بود زهراست میزانش |
| خوشـا جـانی کـه می‌گردد فدای فضه و قنبر |
|
خوشادردی که خاک مقدم زهراست درمانش |
| خوشـا آدم کــه در گلـزار جنت دیـد رویـش را |
|
خوشا احمد کـه می‌بوسید چون گل در گلستانش |
| هر آن کو شد عدویش دوزخ از بهر عذابش کم |
|
هـر آن کـو شد محب او چه قابل باغ رضوانش |
| همــه ســرهـا نثــار خـــاک پـــای زینبین او |
|
همـه جــان‌ها فــدای لـؤلـؤ و تقدیم مرجانش |
| جنان مشتاق مقدادش، جهان تقدیم عمارش |
|
فلـک خــاک ره بــوذر، ملک تقدیم سلمانش |
| نـه تنهــا مــالک دوزخ نــه تنهــا خـازن جنت |
|
که باشد در قیـامت عرصۀ محشر به فرمانش |
| تمــاشایی است فردای قیامت صحنۀ محشر |
|
کـه زهـرا می‌رود از پیـش و دنبالش محبانش |
| بـه جـای لالـه می‌بـارد بـرات جنت از هـر سو |
|
بـه فـرق دوستـان با دست لطف ذات منانش |
| قیـامت سایـه‌بانش نیست غیـر از چـادر زهرا |
|
کـه مـولا بــر سـر دست آورد تـا باغ رضوانش |
| بــرد بــا خویـش در جنت تمــام دوستانش را |
|
که پیش از بود،بوده باخدا این عهد و پیمانش |
| چگـونه خصــم او همـــراه او روز جــــزا پــوید |
|
کـه خیـزد شعله‌هـای آتش از چاک گریبانش |
| چگــونه می‌رسـد بـر چـادر خـاکی او دستی |
|
که زد در کوچه سیلی بر رخ چون ماه تابانش |
| چگــونه روی آرد در جنان خصمی که آتش زد |
|
بهشتـی را کـه جبـریل امین بودی نگهبانش |
| کسـی کـه بــر در بیت ولایت کشت زهــرا را |
|
مسلمـان نیستـم بالله اگر خوانم مسلمانش |
| بـه حـق حق عجب نبـود اگر در عرصۀ محشر |
|
خـدا بخشـد خـلایق را به یک موی پریشانش |
| کجـا ریحـان جنت می‌رسـد بـر دست نامردی |
|
کــه آن ریحــانه را آزرد پیش چشم طفلانش |
