بند ششم
نه زمین باد نه زمان بی‌تو
وه چه زشت است آسمان بی‌تو
آخرین سهم من مرام‌الله
قامت عدل شد کمان بی‌تو
چشم یاران تو چو زخم شهید
گشته پیوسته خون‌فشان بی‌تو
ذکر ما در هجوم ظلم و ستم
گشته «الغوث الامان» بی‌تو
شعلۀ «الفراق» جای نفس
خیزد از سینه جهان بی‌تو
گفتم آیی که جان فدات کنم
در وجودم نمانده جان بی‌تو
نه به گل هست چشمِ دیدارم
نه به دل شوقِ بوستان بی‌تو
دور هم صبح جمعه‌ها تا کی
جمع گردند دوستان بی‌تو؟
نه دگر پیر طاقت صبرش
نه نشاط است در جوان بی‌تو؟
گرچه باشد چراغ بسیارش
مانده تاریک، جمکران بی‌تو
قبر پنهان مادرت زهرا
همچنان مانده بی‌نشان بی‌تو
ای شفابخش زخم سینه بیا
پـاسخ نالــۀ مدینــه بیا
