| کودکم و شش‌ماهه سرباز حسینم |
|
|
در کودکی یـار سرافراز حسینم |
| هستـی‌ام وقــف پـــدرم بــاشد |
|
|
حنجر خشـــکم سپــرم باشد |
| گرچه تلظّی می‌کنم مانند ماهی |
|
|
یک تنه هستم بر امام خود سپاهی |
| دوش بـابــا شـد قتلگــاه من |
|
|
تــا شــود گلگون، روی مـــاه من |
| اصغر، ذبیح عیـد قربان حسینم |
|
|
یک آیۀ کوچک ز قرآن حسینم |
| سپــر پیــکـــان بـلا هستــم |
|
|
مهــر طــومــار کـربلا هستم |
| خون گلویم گشته آب و آبرویم |
|
|
خندد به پیکان بلا زخم گلویم |
| مــرغ خـونین دست زهـرایم |
|
|
سنـد مظلــومــی بـــابـایم |
| اگرچه خشکیده لبم ازقحط آب است |
|
|
محاسن حسین ازخونم خضاب است |
| افتخـار مــا مــرگ خــونیـن است |
|
|
خـاندان وحـی، کــودکش این است |
| فـرزند فـاطمه زند بوسه به رویم |
|
|
بیرون کشد با دست خود تیر از گلویم |
| مهــر طــومــار شهـــدا هستم |
|
|
بـــه خــدا مـن خـــون خدا هستم |
| خـون مرا پدر به آسمان فشاند |
|
|
زهرا برایم در جنان روضه بخواند |
| آسمـان گـــریــد در عزای من |
|
|
روضـه می‌خــواند از بــرای من |
یک ماه خون گرفته 5 – غلامرضا سازگار
