| ای حسیـن ای از ازل پـابست مـا |
|
|
ای به دستت اختیـار هست مــا |
| در غـــریبـی آشنــای عــــالمـی |
|
|
عبـد مــایـی و خـــدای عـالمی |
| زخـم، روی زخم از مــا خــواستی |
|
|
تــا شهـادت را بـه خـون آراستی |
| روز پیمــان تـو و پیــونـد ماست |
|
|
چاک هر زخمت گل لبخند ماست |
| مــا تــو را بـا زخـم تن آراستیـم |
|
|
از تو در دریای خون، سر خواستیم |
| ای تــو را الله، شـــاء ان یـــراک |
|
|
با لب عطشان و جسـم چاک‌چاک |
| پیشتـر زیـن چار مام و هفت باب |
|
|
کـربلا را بــر تـو کـردیـم انتـخاب |
| آسمــانِ اوفتــاده بــــر زمیــن |
|
|
مقتـلـت آغــوش رب‌العــالمیـن |
| مــا شـراب از خـم لایـت داده‌ایم |
|
|
جـام لبــریـز از بـلایـت داده‌ایـم |
| مــا تـــو را در کــربـلا آورده‌ایـم |
|
|
ما تو را در خویش، فـانی کرده‌ایم |
| زخـم مــا گـردیده بر تن جوشنت |
|
|
خـون مـا جـاری‌ست از پیـراهنت |
| مــا پسنــدیدیـم انصــار تــو را |
|
|
مــا خــریـداریـم ایثـــار تــو را |
| در منــای ما فــدایـی گشتــه‌ای |
|
|
مـا حسینی تـو خـدایی گشته‌ای |
| بال جان را بــاز کــردی یاحسین |
|
|
تـا خـدا پــرواز کـردی یـاحسین |
| بر شفاعت خون یک یارت بس است |
|
|
خنـدۀ حــر گنهکـارت بـس است |
| آسمـانـا! بــر زمیــن افتـــاده‌ای |
|
|
هستــی‌ات را در ره مـــا داده‌ای |
| دوست داری تا که بی‌چون و چرا |
|
|
بـــاز گــردانیـم یـــاران تــو را |
| بـا همیـن قدر و جلال و احتــرام |
|
|
زخــم‌هـایـت را ببخشیـم التیـام |
| ایـن تـو و این لاله‌هـای یـاس تو |
|
|
قــــاسم و عبــدالله و عبـاس تو |
| دشت را بـر تو گلستـان می‌کنیـم |
|
|
نیـــزه‌ها را سـرو بستان می‌کنیم |
| شه که در دریـای خون افتـاده بود |
|
|
بــاز بـر زخـم دگــر آمـاده بــود |
| در هجـــوم آن همــه بیــدادهـا |
|
|
خـاست از هــر زخـم او فـریادها |
| کـای رضایت مقصد و مقصود من |
|
|
خـالـق مـن! رب مـن! معبود من |
| زخم تو شیرین‌تر از هر مرهم است |
|
|
هرچه زخمم روی زخم آید تکم است |
| کــاش تــا بــازت فــدایـی آورم |
|
|
بـــود هفتـاد و دو یــار دیگــرم |
| کـاش زخــم نیــزه‌هـا و تیــرهـا |
|
|
بــاز می‌شـد طعمــۀ شمشیرهـا |
| کــاش گـرگـان بـاز چنگم می‌زدند |
|
|
در همیـن گــودال سنگم می‌زدند |
| در منـای سرخ خـون کـردم وقوف |
|
|
گشتــه لبیکم خـذینـی یـاسیوف |
| سنگ‌ها مــی‌خـورد بـر آیینـه‌اش |
|
|
زانـوی قـاتل بـه روی سینــه‌اش |
| خون و روی حــی سبحــان آه! آه |
|
|
پـای کفــر و قلـب قــرآن آه! آه |
| کـاش می‌مـردم نمی‌گفتــم سخن |
|
|
سـر به ده ضربت جدا شد از بدن |
| سر به رویِ دستِ قاتل، می‌گریست |
|
|
چشم زهـرا در مقـابل می‌گریست |
| قلـب دریـا آب می‌شد بـا حسیـن |
|
|
آب هــم فریـــاد می‌زد یاحسین |
