| در ارض و سما جلـوۀ توحیــد، مبـــارک |
| ای اهـــل ولا اهــل ولا، عیــد، مبـارک! |
| بــا چــرخ بگـویید فـــرو ریــز ستاره |
| بــا مــاه بگوییـد کـه خورشیـد مبـارک |
| ای مـــردم عالـم شـب میـــلاد محمـد |
| رویــی که درخشیــد و ندیدیـد، مبـارک |
| در هفـــدهم مـــاه، مــه چـارده سر زد؛ |
| یــا نـــور خـداونــد درخشیــد، مبـارک |
| ای مکـه قدمگـاه پیمبر شدی امشب |
| ای آمنه تبریک! که مادر شدی امشب |
| این است که ملکِ دو جهان بسته به مویش |
| دیــده است خدا صـورت خود در گل رویش |
| سرهـای نکویـــان همـــه خـاکِ کفِ پایش |
| دریــای کمــالات ، یکــی قطـــره ز جویش |
| پیغامبــــران پیشتـــــر از صبــح ولادت، |
| نوشیــده همـــه کوثــر عرفــان ز سبویش |
| رویــد ز جهنــــم گــلِ «بَـــرداً و ســلاماً» |
| افتــد چـو در آن قطـره‌ای از آب وضـویش |
| هر صبح و مسا بانگ اذان است سرودش |
| شغـل ملـک و شغـل الهـی است درودش |
| این نورالهی است بـه سماوات و زمین است |
| این عبــد ولـــی آینـــۀ حی مبیــن است |
| این است کـه سرسخت‌ترین دشمن جانش، |
| می‌گفت امین است، امین است، امین است |
| ایــن جــان گــرامی بـه تـن پــاک نبیین |
| ایـن روی خـدا در نظــرِ اهــل یقیـن است |
| چنــدی شـده همسـایۀ مــا خـاک نشینان |
| این است که در عـرشِ خدا صدرنشین است |
| از صبــح ازل دست خـدا بــر ســـر او بــود |
| جبریــل بــدان مرتبــه خـــاک درِ او بــود |
| بحـریست که خوبان دو عالم دُرِ نابـــش |
| نوری است فروزنده که نور است حجابش |
| افـواج ملَک ذرۀ خورشیـــد وجــودش |
| ارواح رُســـل، مستمـــعِ علـــمِ کتابش |
| گلهای بهشتــی کـه پــر از عطـر بهشتند |
| شستنــد همـه پیرهـــن از بـوی گلابش |
| ای خلـــق جهـان ! مکتـب او را بپـذیرید |
| والله قســم وحـیِ الهیــست، خطــابش |
| ادیـان همه منسـوخ بــه جـز مکتب احمد |
| تـا حشـر رسـول است رسـول است محمّـد |
| ای اهل جهـان گوش بـه فرمـان محمّد |
| ایـن پنـج کتـب آمـده در شـأن محمّد |
| خواهیــد که در دامـن بیگانه نیفتیــد |
| آریـد همـه دسـت به دامــان محمّــد |
| والله قسم سـوی خداونــــد نبـــاشد |
| راهـی به جز از عتـرت و قـرآن محمّـد |
| بایــد ز علـی مثـل نبـی کـرد اطـاعت |
| چون غیر علی نیست کسی جان محمّد |
| روزی که نبــی بــود و خــدای ازلــی بود |
| والله علــی بــود و علــی بــود و علی بود |
| ای خیـل رسـل بــوده از آغـاز بشیـرت |
| وی آمــده خـلوتگــه معبـود، سـریـرت |
| در حشـر به گلـزار جنانش، چه نیاز است |
| آن کــو نگـرد بـر گـل رخســارِ منیـرت |
| بــر تخـت سلیمـان نبــی نـاز فـروشد، |
| هر کس بنشیند بـه روی فـرشِ حصریت |
| مـا محــو تجلای تـو هستیم و ندیدیم |
| عمری است که جبریلِ امین است اسیرت |
| از صبــح ازل، نخـل رســالت بـه تو بر داد |
| آییــن تو تنهـــا مـدنیّت بــه بشــر داد |
| تو نـوری و توصیـف تو در سورۀ نور است |
| تو خود شجر نـوری و دل، وادی طور است |
| مدح تو عیان است در انجیـل و به تورات |
| قرآن تو فـوق صُحُـف و فـوق زَبور است |
| زهــرای تــو مرضیـه و انسیّــه و حـورا |
| خـاکِ قـدمِ فضّـــۀ او سرمـۀ حـور است |
| آییـن تو، قـرآن تـــو، دیــن تــو هماره، |
| بـر امت تو باعـث فخر است و غرور است |
| سوگنـــد بــــه ذاتِ احـــدِ قـادرِ منــان |
میــلاد تــو یک هدیـۀ پاک است به انسان
|
| آیینــۀ رحمــانی و رحمــان بــه تـو نازد |
| آرنـــدۀ قـــرآنی و قــرآن بـــه تـو نازد |
| عیســای مسیحـا بـه فلک، مـدح تـو گوید |
| بـالله قســم، موسـی عمــران بــه تـو نازد |
| چرخ و فلک و ارض و سما و مه و خورشید، |
| جـن و بشـر و حـوری غلمـان بــه تو نازد |
| سـوگند به انسان کـه قسم خـورده خدایش |
| حق است که پیش از همه، انسان به تو نازد |
تـو جـان علـی هستی و او جـان تـو، آری،
|
| والله کـه در جســم علـی، جـان بـه تو نازد |
| «میثـم» بـه تو نـازد کـه بوَد مدح‌سرایت |
| ای خواجــۀ عالـم! همـه عالـم بـه فدایت |
بهار امامت 4- غلامرضا سازگار
