| جشن خـدا به وسعت دنیـا مبارک است |
| تکـرار عیـد دیگـر «طاهـا» مبـارک است |
| در لیلــــۀ ولادت پیغمبــــر عظیــــم، |
| میلاد علـم و دانـش و تقـوا مبارک است |
| بـر «بــاقـرالعلـوم» کـه آیینـۀ خـداست؛ |
| دیــدار روی حـیِّ تعـالـی مبــارک است |
| عیــدِ ولادتِ ششمیـن حـجّــت خــدا، |
| بر احمد و بـه حیـدر و زهـرا مبارک است |
| آیین مــاست جعـفــری از لطـف کبـریا |
| این عید عید ماست که بر ما مبارک است |
| ما در پناه عترت و قرآن و احمدیم |
| زیـر لـوای صــادق آل محمّـدیم |
| یـا باقـرالعلــوم! الهــی امـام علــم |
| تابید روی دست تو امشب تمام علم |
| بر این پسر که صادق آل محمّد است |
| تـا بامـداد روز قیــامت، ســلامِ علم |
| وقتـی زبـان او به سخن باز می‌شود؛ |
| پر می‌کشد بـه اوج سماوات، نام علم |
| بـر سینــۀ مقـدس نــورانیَش درود؛ |
| آن سینه‌ای کـه آمده بیت‌الحرامِ علم |
| می‌جوشـد از عقیق لبش گوهر کمال |
| در می‌شود به درج دهانش کلام علم |
| توحیـــد زنـــده از سخــن دلـربــای او |
| قـــرآن، نیـازمنــد لــب جــان‌فــزای او |
| گــویـی رسـول سـر دهـد آوای «تفلحوا» |
| وقتـی رسـد بـه گـوش ز منبـر، صـدای او |
| هر کس به پای کرسی درسش کند جلوس، |
| بــر بـال جبـرییـل امیـن اسـت، جـای او |
| جبـریل نـه، ملائکـه نـه، جـن و انـس نه؛ |
| بایــــد کننــــد آل محمّــــد ثنـــای او |
| گـر شـاعـری بـه شـأن خـدا بـوَد گفتمـی |
| بایــــد خـــدا قصیـده بگویـد بــرای او |
| مدحش بـه لـوح، بـا قلـم وحیِ کبریاست |
| فرقان و نور وکوثر وتطهیر و«هل اتی»ست |
| ای جبـرییــل، تشنـــۀ دریــای نـــور تـو |
| زانــو زدنــد خیـــل مـلـک در حضــور تو |
| صــدهــا مسیـح سـایه‌نشینت در آفتـاب، |
| صـدهـا کلیم، پــای بــرهنـه بـه طــور تو |
| هر جا سخن ز دانش و تقوا و حکمت است، |
| احســاس مـی‌شــود همگــان را ظهـور تو |
| دانــش همیشـه سیــر کنــد در مسیـر تو |
| عــرفـان همـاره شـور نــوازد بـه شــور تو |
| عیسی مسیـح، مـوسیِ عمـران، خلیل، نوح |
| خــورده شــراب نـــور ز جـــام طهــور تو |
| هر چند قـدر و مرتبه‌ات را ندیده‌ایم |
| بیش از ائمه، از تو روایت شنیده‌ایم |
| فضـل و کمــال را سنــدِ معتبـــر تویی |
| نخـل قیــام کــرب و بــلا را ثمـر تویی |
| دریــای شش دُری و سپهـرِ شش آفتاب |
| یـا پنـج بحـرِ فضل و شرف را گهـر تویی |
| صدیــقِ اکبـرنــد امـامــان مــا همـه؛ |
| امـا بـه صـدق، از همـه مشهـورتر تویی |
| میزان: تو و حساب: تو، حشر و صراط: تو |
| قاضـی تویی، شفیع تـویی، دادگر تـویی |
| مهر تـو، روح در تـنِ پـاکِ عبـادت است |
| شـب زنـده‌دارهـای خـدا را سحـر تویی |
| حجّت در این مقام، تمام است بر همه |
| بی‌مهـر تـو نمـاز، حـرام است بـر همه |
| تـــو وارث تمـــام علــــوم پیـمبــری |
| قـــرآنِ نــاطقـــی، ولـــی‌اللهِ اکبـــری |
| جز حق که گفته وصف تو را با زبان وحی، |
| از هـر چـه گفتـه‌انـد و نگفتنـد بـرتـری |
| بـر روی دستِ حجّـت حق، بــاقـرالعلوم |
| قـرآنِ نـاطـق استـی و فــرقـان دیگـری |
| گـر جـا نمـاز بــاز کنـی، زیــن‌‌العابـدین |
| ور سـوی ذوالفقـار بـری دسـت، حیدری |
| تـو یـک امــام نـه، تـو تمـــامِ ائمه‌ای |
| تو چــارده جمــال خــداونــد منظـری |
| شکر خـدا که در کنفِ چـــارده ولی |
| نه مالکی نه شافعی استم،نه حنبلی |
| ای در کمنــد عـــزم تـــو لیـــل و نهــارها |
| دادی بــه چــار فصــل ولایـــت، بهــارها |
| قرآن زده است بــوسه بـه لب‌هـات، بــارها |
| دادی بــه عــلــم بـــا نفـست، اعتبــارهـا |
| نـــام خــوشـت، قــــرار دل بــی‌قــرارهـا |
| هر جـا کـه نیست پـرتو علم تو تیرگی است؛ |
| روشـن ز تــوست چشــمِ همـه روزگــارهـا |
| آن گل که رنگ و بوی تواَش نیست در بساط |
| صــد حیـف از اینکـه آب خـورد دورِ خـارها |
| «میثم»که خار توست، به گل ناز می‌کند |
| تنهـا زبـان بـه مـدح شمـا بــاز می‌کند |
بهار امامت 4 - غلامرضا سازگار
