جشن خـدا به وسعت دنیـا مبارک است |
تکـرار عیـد دیگـر «طاهـا» مبـارک است |
در لیلــــۀ ولادت پیغمبــــر عظیــــم، |
میلاد علـم و دانـش و تقـوا مبارک است |
بـر «بــاقـرالعلـوم» کـه آیینـۀ خـداست؛ |
دیــدار روی حـیِّ تعـالـی مبــارک است |
عیــدِ ولادتِ ششمیـن حـجّــت خــدا، |
بر احمد و بـه حیـدر و زهـرا مبارک است |
آیین مــاست جعـفــری از لطـف کبـریا |
این عید عید ماست که بر ما مبارک است |
ما در پناه عترت و قرآن و احمدیم |
زیـر لـوای صــادق آل محمّـدیم |
یـا باقـرالعلــوم! الهــی امـام علــم |
تابید روی دست تو امشب تمام علم |
بر این پسر که صادق آل محمّد است |
تـا بامـداد روز قیــامت، ســلامِ علم |
وقتـی زبـان او به سخن باز میشود؛ |
پر میکشد بـه اوج سماوات، نام علم |
بـر سینــۀ مقـدس نــورانیَش درود؛ |
آن سینهای کـه آمده بیتالحرامِ علم |
میجوشـد از عقیق لبش گوهر کمال |
در میشود به درج دهانش کلام علم |
توحیـــد زنـــده از سخــن دلـربــای او |
قـــرآن، نیـازمنــد لــب جــانفــزای او |
گــویـی رسـول سـر دهـد آوای «تفلحوا» |
وقتـی رسـد بـه گـوش ز منبـر، صـدای او |
هر کس به پای کرسی درسش کند جلوس، |
بــر بـال جبـرییـل امیـن اسـت، جـای او |
جبـریل نـه، ملائکـه نـه، جـن و انـس نه؛ |
بایــــد کننــــد آل محمّــــد ثنـــای او |
گـر شـاعـری بـه شـأن خـدا بـوَد گفتمـی |
بایــــد خـــدا قصیـده بگویـد بــرای او |
مدحش بـه لـوح، بـا قلـم وحیِ کبریاست |
فرقان و نور وکوثر وتطهیر و«هل اتی»ست |
ای جبـرییــل، تشنـــۀ دریــای نـــور تـو |
زانــو زدنــد خیـــل مـلـک در حضــور تو |
صــدهــا مسیـح سـایهنشینت در آفتـاب، |
صـدهـا کلیم، پــای بــرهنـه بـه طــور تو |
هر جا سخن ز دانش و تقوا و حکمت است، |
احســاس مـیشــود همگــان را ظهـور تو |
دانــش همیشـه سیــر کنــد در مسیـر تو |
عــرفـان همـاره شـور نــوازد بـه شــور تو |
عیسی مسیـح، مـوسیِ عمـران، خلیل، نوح |
خــورده شــراب نـــور ز جـــام طهــور تو |
هر چند قـدر و مرتبهات را ندیدهایم |
بیش از ائمه، از تو روایت شنیدهایم |
فضـل و کمــال را سنــدِ معتبـــر تویی |
نخـل قیــام کــرب و بــلا را ثمـر تویی |
دریــای شش دُری و سپهـرِ شش آفتاب |
یـا پنـج بحـرِ فضل و شرف را گهـر تویی |
صدیــقِ اکبـرنــد امـامــان مــا همـه؛ |
امـا بـه صـدق، از همـه مشهـورتر تویی |
میزان: تو و حساب: تو، حشر و صراط: تو |
قاضـی تویی، شفیع تـویی، دادگر تـویی |
مهر تـو، روح در تـنِ پـاکِ عبـادت است |
شـب زنـدهدارهـای خـدا را سحـر تویی |
حجّت در این مقام، تمام است بر همه |
بیمهـر تـو نمـاز، حـرام است بـر همه |
تـــو وارث تمـــام علــــوم پیـمبــری |
قـــرآنِ نــاطقـــی، ولـــیاللهِ اکبـــری |
جز حق که گفته وصف تو را با زبان وحی، |
از هـر چـه گفتـهانـد و نگفتنـد بـرتـری |
بـر روی دستِ حجّـت حق، بــاقـرالعلوم |
قـرآنِ نـاطـق استـی و فــرقـان دیگـری |
گـر جـا نمـاز بــاز کنـی، زیــنالعابـدین |
ور سـوی ذوالفقـار بـری دسـت، حیدری |
تـو یـک امــام نـه، تـو تمـــامِ ائمهای |
تو چــارده جمــال خــداونــد منظـری |
شکر خـدا که در کنفِ چـــارده ولی |
نه مالکی نه شافعی استم،نه حنبلی |
ای در کمنــد عـــزم تـــو لیـــل و نهــارها |
دادی بــه چــار فصــل ولایـــت، بهــارها |
قرآن زده است بــوسه بـه لبهـات، بــارها |
دادی بــه عــلــم بـــا نفـست، اعتبــارهـا |
نـــام خــوشـت، قــــرار دل بــیقــرارهـا |
هر جـا کـه نیست پـرتو علم تو تیرگی است؛ |
روشـن ز تــوست چشــمِ همـه روزگــارهـا |
آن گل که رنگ و بوی تواَش نیست در بساط |
صــد حیـف از اینکـه آب خـورد دورِ خـارها |
«میثم»که خار توست، به گل ناز میکند |
تنهـا زبـان بـه مـدح شمـا بــاز میکند |
بهار امامت 4 - غلامرضا سازگار