| ای غبـــار آستـانت، آبــــروی اهـــل قم |
| داده زینت خــاک زوارت بـه روی اهـل قم |
| وصف تو محفل به محفل، گفتگوی اهل قم |
| روز و شب چشم عنایاتت به سوی اهـل قم |
| آفتـاب و مـاه، تـا در چرخِ گیتی‌پرور است |
| سایۀ گلدسته‌هایت بر سرِ این کشور است |
| دخت موسایی و صد موسی مقیمِ طور توست |
| وسعت ملـک خـدا، غـرق شعـاع نـور توست |
| عصمت و تقـوا و پاکی و شرف، منشور توست |
| قم اگر گـردیده مشهور جهـان، مشهور توست |
| نه فقط «موسی‌بن‌جعفر» را سرورِ سینه‌ای |
| چارده معصـوم را سـر تـا قــدم آیینـه‌ای |
| نخل موسای ولایت، بــر نـدارد مثـل تو |
| بعـد زینب فاطمـه، کوثر نـدارد مثـل تو |
| هفتمین بحر شرف، گوهر ندارد مثـل تو |
| حجت هشتم، رضا، خواهر ندارد مثل تو |
| چارده خورشیدِ خورشید آفرین را کوکبی |
| بر سـر دست پدر، هم فاطمه، هم زینبی |
| ای به جـان و پیکـر پاکت، سلام فاطمه |
| بضعــه پیغمبــر اکـرم، تمـــام فاطمه |
| از دهــانـت ریختــــه دُرِّ کـلامِ فاطمه |
| بر تو چون زهرا برازنده است، نامِ فاطمه |
| گفتگویت یاد از «امّ ابیهــا» می‌کند |
| تا رضا روی تو بیند، یاد زهرا می‌کند |
| خاک قم بالد که دارد نقشِ جای پای تو |
| وحیِ مُنزَل جوشد از گفتارِ روح افزای تو |
| می‌بـرد دل از امـامـان هُـدا، سیمای تو |
| تـا صـف محشـر ســلام‌الله بـر آبـای تو |
| گـر جهـان بار دگـر «موسی‌بن‌جعفر» آورد |
| می‌توان چون حضرت معصومه، دختر آورد |
| روی تو روی بهشت و خوی تو خوی بهشت |
| نی عجب کز سینه‌ات بوی پدر، بوی بهشت |
| قم شـده بــا مقـدم نـورانیَت، کوی بهشت |
| محو شد از ذهن اهل قـم، هیاهوی بهشت |
| تـا بـه سـوی قم تو را طی سفـر، آغاز شد |
| یک در جنّت به خلق، از جانب قم، باز شد |
| شعلـۀ داغ پـدر بـر سینـه می‌زد آذرت |
| بود از هجر رضا سـوز دل و چشم ترت |
| حیف در سنّ جوانـی مثل زهرا مادرت، |
| بعد هفده روز پر زد مـرغ روح از پیکرت |
| کس نداند آتش داغت به اهل قم چه کرد |
| با دل زار رضا آن حجت هشتـم، چـه کرد |
| اهل قم کز مکتبت علـم حدیث آموختند |
| پای تا سر در عزایت چون شرار افروختند |
| دیده بر تابوت تـو از چـار جانب دوختند |
| روز تشییعت به یـاد دفن زهـرا سوختند |
| پیکر پـاک تـو را روز از زمیـن برداشتند |
| جسم زهرا را دل شب در لحد بگذاشتند |
| تربت پاک تـو را مــادر زیـارت می‌کند |
| هم رسـول‌الله، هم حیدر زیـارت می‌کند |
| هم رضا، هم موسی‌جعفر زیارت می‌کند |
| هـر امام و هـر پیام‌آور زیــارت می‌کند |
| بـارگاه قدس تو، برتـر ز عرش کبریاست |
| تا خدا دارد خدایی کعبه دل‌های ماست |
| ای مــزارت کعبـۀ دل، تربتت، بیـت‌الحـرام |
| تا تـو را - یا فاطمه! - در شهـر قم باشد مقام |
| ازخراسان می‌دهد هر صبح،خورشیدت سلام |
| گویـی از قبــر رضـا، بــر اهــل قم آید پیام: |
| هر که چون «میثم» به خاک این حرم صورت بهشت، |
| روز محشـر مـی‌شـــود واجــب بـــرای او بهشت |
بهار امامت 4 - غلامرضا سازگار
