| ای بــا عطــای تــو شـده تکمیـل، هـل‌أتی |
|
وی قـامت رســول بـه تعظیـم تـو دو تا |
| ای هـل اتـی و کــوثـر و تطهیـر وصــف تو |
|
وی چــون خـدای پـاک منزه ز هـر خطا |
| وقتـی رسـول گفـت کـه بـابـا شــود فـدات |
|
جـــا دارد ار شـــــوند فـــداییت انبیـا |
| هــم خـــانــۀ تــــو قبلــۀ روح پیمبــران |
|
هـــم حجـــرۀ تــو کعبــۀ پیغمبـر خدا |
| بـــا نـــام تــو نــام اب و ابـن و شـوهرت |
|
ذات خـــدای عــــزوجـل کــرده ابتـدا |
| آدم هنـــوز آب و گلــش هـم نبــود و بـود |
|
نــور مقــدس تـــو در آغـــوش کبـریا |
| ای چشـم عـرش، فـرش قـدم‌هـای حضرتت |
|
وی از کـرم شده بـه زمین هـم‌نشین مـا |
| چون شد که پا ز عرش نهادی به چشم فرش؟ |
|
ما خـاکیان کجـا و شمـا خـانـدان کجـا؟ |
| قـــــرآنـی و رســـول خـدا داده بـوسـه‌ات |
|
زهـــرایـی و تـــو را پــدر و مـادرم فدا |
| هـــرکـس تـو را شنـاخت خـدا را شنـاختـه |
|
هر کس جدا شد از تو جـدا گشته از خدا |
| ای مــــادر چــــراغ هـدایـت! حسیـن تو |
|
بــا جلــوۀ تــو بـر همـه گـردیده رهنما |
| هــم دختـــر رســولـی و هـم مـادر رسـول |
|
هم مـام دو امـامی و هـم کفـو مـرتضی |
| بـــا آن کــه بـود رکـن همـه رکـن‌هـا علـی |
|
بعــد از نبـی بـه حضـرت تو داشت اتکا |
| از تـو اگــــر بــــرات رهــــایی نمی‌گرفت |
|
آدم نشستــه بــود بـــه زنــدان انـزوا |
| یــا فــــاطر بفــاطمه تـا از لـبـش گـذشت |
|
از بنـد غـم رهـا شد و شد حـاجتش روا |
| ای مظهـــر خــدا تـــو خـدا نیستـی ولـی |
|
ذکـــرت شفای کـامل و اسمت بـود دوا |
| آواره می‌شـوند بــه بیــــراهـه تــا جحیـم |
|
گــردند اگـــر ز خط شما مـا سـوا سـوا |
| خـــاک در تـــو بـــودم و خــاک در تـوام |
|
حتـی اگــر غبــــار شـــوم در دل هـوا |
| فــــردا لــــوای حمـــدالهـی‌ست چـادرت |
|
صحــرای محشـر است همه زیر این لـوا |
| تــو دسـت بـا کفایت حقـی عجیب نیست |
|
کــآرنـد انبیــــا بــــه درت روی التجـا
|
| قـــوت عــزیـز خـویش کـرم کرده بـر فقیر |
|
پیــــراهـن زفـــاف بـه سـائل کنی عطا |
| هــر کـس کـه میهمــان بقیـع تـو می‌شود |
|
دیگـــر بــه بـوستان جنـانش چـه اعتنا |
| کـوهی که سنگ بـوده هـزاران هــزار سـال |
|
بــا یــک نگـاه فضـــۀ تـو می‌شود طلا |
| هـــرگـز کسـی نــرفتـه ز کــوی تـو ناامید |
|
هـــرگـز عنــایت تــو بـه سائل نگفته لا |
| هر رشتــه‌ای ز چــادرت ای بــانوی بهشت |
|
در دسـت یـک فـــرشتـه بـود رشتـۀ ولا |
| ای پای تـا بـه سر همه عصمت خدا گواست |
|
از چشـم کــور، کـس نکنـد غیـر تـو حیـا |
| آدم کـه مــــاه روی تـو را در بهشـت دیـد |
|
جــــا داشت جــان نثــار کند بهـر رونما |
| در روز حشــر، ذکــر همـه یـا محمـد است |
|
بـا ایـن همـه، رسول تـو را می‌زنـد صـدا |
| ای در ســـرای تـــو دل پیغمبـــران مقیم |
|
آتـش زدنــد از چـــه تــو را بــر در سرا؟ |
| گلـزار وحـی را کـه بـه آتـش کشیده است؟ |
|
بـاب بهشت را کـه شکسته بـه ضـرب پا؟ |
| بـا تـــــازیـانه از تــو گــرفتنـد احتــرام |
|
خــوش داشتند بهــر پــدر حرمت تـو را! |
| آیـــا کسـی شنیــده کـه بــر داغ‌دیـده‌ای |
|
هیـــزم بـــه جـای لالـه بیــارند در عـزا؟ |
| آن ضــربه‌ای که خورد به پهلـوی حضـرتت |
|
شک نیست اینکه خورد به پهلوی مصطفی |
| بـــابـا اگــر سئوال کنـد جرم تـو چـه بـود |
|
پاسخ چـه می‌دهنـد بـه او در صـف جـزا؟ |
| تـــا انتقـــــام بــدر بگیـــرنــد از عـلی |
|
کشتنـد بـــی‌گنــاه، تـــــو را از ره جفـا |
| بــــاور نـداشت کـس کــه در خـانـه علی |
|
بــا کشتـن تــو حـــق پیمبــر شـود ادا |
| تـــو کـــوثـر رســـول خدایی و ای عجب |
|
یـک آیـه از تـو گشت به ضرب لگـد جدا |
| ظلمـی که بـر تـو گشـت بـه کـافر نمی‌کنند |
|
ای مـــــادر حقیقــت قــرآن! بگو چـرا؟ |
| خصمی کـه زخـم بـدر به دل داشت از علی |
|
بـا کشتـن تـو یـافت دل زخمی‌اش شفـا |
| بـالله تـو را بـه بغــض علی می‌زدند و بس |
|
هــرگـز خــدا مبـاد از ایــن کـافران رضا |
