| ای بــا عطـای تـو شـده تکمیل، هل‌أتی |
|
وی قـــامت رســول بـه تعظیـم تـو دوتا |
| ای هـل اتـی و کــوثر و تطهیـر وصــف تو |
|
وی چــون خــدای پـاک منزه ز هر خطا |
| وقتـی رسـول گفـت کـه بابا شود فدات |
|
جـــا دارد ار شــــــوند فـــــداییت انبیــا |
| هــم خـــــانــۀ تــــو قبلــــۀ روح پیمبــران |
|
هـــم حجــــرۀ تــــو کعبــۀ پیغمبـر خدا |
| بـــا نـــام تــو نــام اب و ابـن و شـوهرت |
|
ذات خــــــدای عــــزوجل کـــرده ابتـدا |
| آدم هنـــوز آب و گلــش هـم نبــود و بود |
|
نــــور مقــــدس تــــو در آغـــوش کبـریا |
| ای چشم عرش،فرش قدم‌های حضرتت |
|
وی از کرم شده به زمین هـم‌نشین ما |
| چون شد که پا ز عرش نهادی بـه چشم فرش؟ |
|
ما خـاکیان کجـا و شمـا خـاندان کجا؟ |
| قـــــرآنـی و رســـول خـدا داده بوسه‌ات |
|
زهـــــرایـی و تــــو را پــدر و مـادرم فدا |
| هـــرکس تـو را شناخت خدا را شناخته |
|
هرکس جداشد ازتو جـدا گشته ازخدا |
| ای مــــادر چــــراغ هـــدایت! حسیـن تو |
|
بــا جلــوۀ تـــو بـر همـه گـردیده رهنما |
| هــم دختـــر رسولـی و هـم مادر رسول |
|
هم مام دو امـامی و هـم کفو مرتضی |
| بـــا آن کــه بـود رکـن همه رکن‌ها علی |
|
بعـــد از نبـی بـه حضرت تو داشت اتکا |
| از تـو اگــــر بــــرات رهــــایی نمی‌گرفت |
|
آدم نشستــه بـــود بـــــه زنــدان انـزوا |
| یــا فــــاطر بفــاطمه تـا از لـبش گذشت |
|
از بنـد غم رها شد و شد حاجتش روا |
| ای مظهـــر خــدا تـــو خـدا نیستی ولی |
|
ذکـــرت شفای کامل و اسمت بود دوا |
| آواره می‌شـــوند بــه بیــــراهـه تا جحیم |
|
گــردند اگـــر ز خط شما ما سـوا سـوا |
| خـــــاک در تـــو بــــودم و خــاک در تـوام |
|
حتــی اگـــر غبــــار شـــوم در دل هـوا |
| فــــردا لــــوای حمـــدالهی‌ست چـادرت |
|
صحــرای محشر است همه زیر این لوا |
| تــو دسـت باکفایت حقی عجیب نیست |
|
کــــآرنـد انبیـــــا بــــــه درت روی التجـا
|
| قـــوت عــزیـز خـویش کـرم کرده بر فقیر |
|
پیــــراهـن زفـــاف بـه سـائل کنی عطا |
| هــرکس کـه میهمــان بقیـع تو می‌شود |
|
دیگـــر بــه بـوستان جنـانش چـه اعتنا |
| کوهی که سنگ بوده هـزاران هزارسال |
|
بــا یــک نگـــاه فضـــۀ تـو می‌شود طلا |
| هـــرگز کسـی نــرفتـه ز کــوی تو ناامید |
|
هـــرگـز عنــایت تــو بـه سائل نگفته لا |
| هر رشتــه‌ای ز چادرت ای بانوی بهشت |
|
در دسـت یـک فـــرشته بـود رشتـۀ ولا |
| ای پــای تــا بـه سـر همه عصمت خدا گواست |
|
از چشـم کــور، کـس نکنـد غیـر تو حیا |
| آدم کـه مــــاه روی تـو را در بهشت دید |
|
جــــا داشت جـــان نثـار کند بهر رونما |
| در روز حشــر، ذکــر همه یامحمد است |
|
بـا ایـن همـه، رسول تـو را می‌زند صدا |
| ای در ســـرای تـــو دل پیغمبـــران مقیم |
|
آتـش زدنــد از چـــه تــو را بـر در سرا؟ |
| گلزار وحی راکه به آتش کشیده است؟ |
|
باب بهشت راکه شکسته به ضرب پا؟ |
| بـا تـــــازیـانه از تـــــو گـــــرفتنـد احتــرام |
|
خــوش داشتند بهــر پــدر حرمت تو را! |
| آیـــا کسـی شنیــده کـه بـر داغ‌دیده‌ای |
|
هیـــزم بـــه جـای لالـه بیـارند در عـزا؟ |
| آن ضــربه‌ای که خورد به پهلوی حضرتت |
|
شـک نیست اینکـه خورد به پهلوی مصطفی |
| بـــابـا اگــر سئوال کنـد جرم تـو چـه بود |
|
پاسخ چه می‌دهند به او در صف جزا؟ |
| تـــــا انتقـــــام بـــــدر بگیـــرنــد از عـلی |
|
کشتنـد بـــی‌گنــاه، تـــــو را از ره جفـا |
| بــــاور نـداشت کـس کــه در خانه علی |
|
بـــا کشتـن تــو حـــق پیمبــر شـود ادا |
| تـــو کـــوثـر رســـول خدایی و ای عـجب |
|
یـک آیـه از تـو گشت به ضرب لگد جدا |
| ظلمـی که برتو گشت به کافر نمی‌کنند |
|
ای مـــــادر حقیقــت قــرآن! بگـو چـرا؟ |
| خصمی کـــه زخــم بــدر به دل داشت از علی |
|
با کشتن تو یـافت دل زخمی‌اش شفا |
| بالله تـو را به بغـض علی می‌زدند و بس |
|
هـــرگـز خــدا مبـاد از ایــن کافران رضا |
