| مـــن از شـــام زفـــاف خــود فــدایی علـی بـودم |
| از اینکـه می‌کنـم جان را فدای دوست خوشنودم |
| علــی گـــر شــوهر من هم نبودی بین دشمن‌ها |
| بــه عنــوان حمـــایت از امـــامم حـامی‌اش بـودم |
| بـــرای یــــاری تنهـــــا امــــامم گـــــرچــه تنهـایم |
| گـــرفتم جـان خود بر کف چه باک از آتش و دودم |
| بــــرای خــــاطـر او حـبـس کـــــردم نـاله‌هــایم را |
| اگــــرچـه از هجــــوم درد، یـک لحظــه نیـــاسودم |
| نگفتــم بــا علـی بـا من چه در آن کوچه شـد امّا |
| نشـد از او نهــــان گـــــردد لبــــاس خــــاک‌آلودم |
| به جسم خسته و سقط‌جنین و دست بشکسته |
| خــدا دانـد چگـــونـه ســـوی مسجـد راه پیمــودم |
| چنـــان سنـگ مصیـبت بــر ســـرم بارید از هرسو |
| کـــه در ســن جـــوانی بیشتــــر از پیر، فـرسودم |
| خـــدا صبـــرت دهـــد ای رهبـــر تنهـــای تنهـایم! |
| حلالــم کـن! حلالــم کـن! که شد هنگام بدرودم |
| هـــزاران کـوه غـم بـر شــانه دارم باز از آن شادم |
| کــه بـــازویم شکست و بنـد از دست تو بگشودم |
| از آن «میثم» بـه نظـم جـان‌گـدازش ذاکر ما شد |
| که در هر بیت، مضمونی به مضمون‌هاش افزودم |
صدف نبوت 5 – غلامرضا سازگار
