حـــرام بـــاد مـــرا فیــض دیـــدن رویــت
بــه هـر کـجـا کــه روم زائــر جـمـال تـــوام
قـبــول نیــست نمـــازم بـه پیشگــاه خــدا
تـو غـایبی و مـن احسـاس می‌کنـم هـر شـب
تو را ظهور خوش است و مرا حضور خوش است
اگـرچـه جـای تـو خـالی‌سـت ای تمـام ظهـور
تمـــام عــالـمیـــان را مـقـــام خضـر دهنـد
فقــط نــه شهــــر سمـرقنـد یــا بـخـــارا را |
|
اگـر دهم دو جهان را بـه یـک سـر مـویت
به هـر طـرف که نهم رو دلــم بـود سـویت
مگـر کـه سجـده بیـارم به طــاق ابــرویت
که در کنـار تــو بنشستــه‌ام بــه پهلـویت
ظهــور کـن کــه رسانـم حضـور در کـویت
پـر اسـت مـلـک خـداونــد ز هیاهــویت
بـه شــرط آن کــه بنـوشند آبـی از جویت
نمـی‌دهـم دو جهـان را بـه خـال هندویت |
نشسته «میثم» دل‌خسته بر سر راهت
که سایه‌ای بـه وی افتد ز قد دلجویت |
مرآت ولایت 5 – غلامرضا سازگار
