بند چهارم
| دلـم چــو وادی تفتیـده، دیـده دریـا |
|
|
ز زخم حنجـر من خـون گـرفت زیبایی |
| بیـا ز خیمــه برون مـادرم! تمـاشا کن |
|
|
ببین چگـونـه شـده اصغـرت تماشایی |
| دگـر بـه صــورت بـــابـا نگـاه نتوانم |
|
|
کـه تشنگـی زدو چشمم گـرفتـه بینایی |
| گلـو شکافتـه امــا هنـــوز سـربــازم |
|
|
اگــرچـه نیست دگـــر در تنم توانـایی |
| بـه خـون حنجر مـن افتخار کن مادر! |
|
|
که من همیشه حسینی شدم تو زهرایی |
| مرا چو محسن خـود فاطمه بغل گیرد |
|
|
کنــد بــه جـانب جنـت چو راه‌پیمایی |
| سخن ز خندۀ فتح خداست بر لب من |
|
|
به هـر کجـا شهـدا راست گـردِ هم آیی |
| قسم بـه دامن مادر بـرای کشته شدن |
|
|
نبـود خـــوب‌تـر از شـانـۀ پـدر جـایی |
| گلوی خویش به تیر عدو سپر کردم |
| بـه روی دست پدر یـاری پدر کردم |
یک ماه خون گرفته 6 – غلامرضا سازگار
