| گرچه عـالـم پــر بــود هــر روز از غـوغای تو |
|
هیچ روزی نیست مثــل روز عــــاشـورای تو
|
| خواست گردد ملک نامحدود حق دریای خون |
|
ریخـت تــا خـون جبیـن بر طلعـت زیبای تو
|
| تا مقــام قــاب قـوسین خـدا را خـون گرفت |
|
غـرق در دریــای خـون شـد تا قد و بـالای تو
|
| بس‌که داری زخم تیر و نیزه و شمشیر و سنگ |
|
نیست جـای بـوسه‌ای پیـدا بـه سر تا پای تو
|
| سـر بــرآرو بـــاز بــر بالای نـی قرآن بخوان |
|
ای تمــــام وحی در آوای روح‌افـــزای تــو
|
| کاش می‌شد آسمان تـا حشر خاکسترنشین |
|
وای بــر مـن پـردۀ خـاکستر و سیمای تو؟
|
| سنـگ‌ها روی تــو را کــردند از بـام استلام |
|
چوب در طشت طلا زد بـوسه بر لب‌های تو
|
| داغ روی داغ آمـــد مــــرهـم زخــم جـگر |
|
زخــم روی زخـم گـل انــداخت بر اعضای تو
|
| خنجـر عطشـان قـاتـل از گلویت آب خـورد |
|
جـای سقـا بود خـالی، ای عطش سقای تو
|
| تـا خـدا دارد خـدایی تـا جهــان دارد حیات |
|
می‌درخشـد روی نـی روی جهــان‌آرای تــو
|
| چـون شود از درگـه لطف تو «میثم» ناامید |
| ای امیــد خصـم بـر جود تـو و اعطـای تو |
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
