| سـردیت مـرا شعلـه زند بـر جگـر ای آب |
|
امـواج تـو گردیده به چشمم شرر ای آب
|
| مهــریـۀ زهـرایی و لـب تشنـه حسینش |
|
پــرپر زده چون بسمل بی‌بال و پر ای آب
|
| من آب بنـوشم پسـر فــاطمه عطشــان |
|
ای کـاش شوی در جگرم شعله‌ور ای آب
|
| دریـا شـدی و مـــوج زدی شــرم نکردی |
|
از داغ لـب زادۀ خـیـــرالبشــــر ای آب
|
| بـاید کـه شوی آب زخجلت، به چه رویی |
|
از کــرب‌وبـلایت دگــر افتــد گذر ای آب
|
| تــو موج زدی مــوج زدی تـا که بریدند |
|
از یـوسف زهــرا گلـوی تشنه سر ای آب
|
| تـــو مـــوج زدی از حـــرم آل پیمبـــر |
|
فـریـاد عطـش بـود بـه پا تا سحر ای آب
|
| تو چون شکم اسب درخشیدی و می‌بود |
|
سقـای حـرم از همگـان تشنـه‌تر ای آب
|
| ای کـاش شـوی خشک‌تـر از حنجر اصغر |
|
یـک قطـره نمـاند ز وجـودت اثـر ای آب
|
| یاد لب خشک پسر فاطمه «میثم» |
| دارد جگر سوخته و چشم تر ای آب |
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
