| ســلام آشـکـار شیعـه بـر غــم‌هـــای پنهــانت |
|
الهـی گِـل شــود از اشــک من خـاک خراسانت
|
| تـو بــودی مثـل زهـــرا بضعـــۀ پــاک رسـول‌الله |
|
که عمــری محنـت و انــدوه بــازی کـرد بـا جانت
|
| به چشم خویش دیدی دم‌به‌دم جان دادن خودرا |
|
از آن روزی که مأمون در خــراسان کـرد مهمانت
|
| چه شد که مرگ خودرا ازخدای خود طلب کردی |
|
گمـانـم یـابن زهـرا قصــر مـأمون بــود زندانت
|
| دل نـورانیت شـد پــاره‌پـــاره چــون تـن جـدت |
|
ز بس پیـوسته مــأمون بـر جگــر زد زخـم پنهانت
|
| چـه شـد معصومه تا گیرد سرت را بـر روی دامن |
|
جـوادت کـو کـه بگـذارد سـر خـود را بـه دامانت
|
| ز جـا بــرخیـز و مثـل جـد مظلــومت بخــوان قرآن |
|
چــرا خـاموش شــد آوای روح‌انگیـــــز قــــرآنـت
|
| شنیـدم دل نهــادی روی سنگـی از شـرار زهـــر |
|
ولـی دیـگـر نکـــردنـد اهـل کوفه سنگ بــارانت
|
| الهــی بشکنــد دستــی کــه بــا انگـور زهرآگین |
|
شــرار افــروخت ای جان جهـان بر قلب سوزانت
|
| بــه تشییع تـو حتـی قــاتلت هـم گـریه کـرد آری |
|
نخندیدند دیگـر دشمنــان بــــر چشـــم گـریانت
|
| دلــت آتـش گــــرفـت از شعلـــۀ زهـــر ستـم اما |
|
نیـــامد بـر دل ای محبــوب دل‌هــا زخــم پیکـانت
|
| بـه «میثم» نعمت حـق شد تمـام از مهرتان آری |
| چه نعمت خـوب‌تر از این که گشتـم مرثیه‌خوانت |
یک ماه خون گرفته 7- غلامرضا سازگار
