شب عاشور بود و سیر می‌کردم به تنهایی
جمال حضرت عباس را در اوج زیبایی
به لب آوای تکبیرش، فراز دست شمشیرش
که فردا رزم من باشد در این صحرا تماشایی
به این شمشیر و این بازو قسم فردا در این صحرا
بپیچم در هم این طومار لشکر را به تنهایی
حسین‌بن‌علی خود مظهر صبر خدا باشد
ولی عباس را مشکل بود فردا شکیبایی
شهامت می‌ستاند بوسه از سمّ سمند من
شجاعت می‌کند در خاک میدانم جبین سایی
چنان در صحنۀ میدان درخشد برق شمشیرم
که چشم کور این لشکر دهد از دست، بینایی
همانا از خروش نعرۀ تکبیر من فردا
در این صحرا رسد گلهای غیرت را شکوفایی
مگر دست و سر عباس از پیکر جدا گردد؛
که با دشمن کند تا شام، زینب راهپیمایی
سکینه! صبرکن فردا کند عبّاس سیرابت
که بر من می‌دهد فردا امامم حکم سقّایی
به دریا تشنه رو آرم، ز دریا تشنه برگردم
دعا کن تا کند دست یداللهیم یارایی
به فردا یا بیارم بر سکینه آب از دریا
و یا از خون شود چشمم کنار آب دریایی
چنان مردانه می‌جنگم که خصم از بیم شمشیرم
دهد از دست گویایی و بینایی و دانایی
منم از عالم زر زرخرید یوسف زهرا
بود یک لحظه‌ام زیباتر از یک عمر آقایی
اگر فرمانده و میر سپاهم عبد مولایم
ز من فرمان بری و از امامم حکم فرمایی
من از گهواره نعشم را کنار علقمه دیدم
من از دامان مادر راه خود کردم شناسایی
مگر من مرده باشم دختر زهرا خورَد سیلی
به راه کوفه و شام بلا از خصم هر جایی
گواهی می‌دهد قلبم که فردا آل پیغمبر
کنار قتلگه دارند با هم گرد هم آیی
گواهی می‌دهد قلبم که فردا رأس مولایم
به نوک نی کند هم دلربایی، هم دل آرایی
من از اول حسینی بوده‌ام تا لحظۀ آخر
چنان که مادرم ام‌البنین بوده است زهرایی
مسیح روح من مهر حسین‌بن‌علی باشد
که از هر قطره خونم خیزد اعجاز مسیحایی
همه دار و ندار این جهان ارزانی دشمن
مرا تنها ولای یوسف زهراست دارایی
خوشا طبع خوش «میثم»، زهی درّ مضامینش
که نخلش از عنایت‌های ما گردیده خرمایی
یک ماه خون گرفته 8- غلامرضا سازگار
