|
مدینه شد سفرم طی بدون همسفرم
چه داغ‌ها که روی داغ مانده بر جگرم
بگو به فاطمه: مادر میا به استقبال
که از خجالت تو خون چکد ز چشم ترم
خدا گواست که ام‌البنین مرا نشناخت
ز بس که پیر شدم، بس که خم شده کمرم
عزیز جان تو را بردم و نیاوردم
چه گونه آیم و بر قبر مخفی‌ات نگرم؟
ز شش برادر با جان برابرم مادر
هزار حیف که یک پیرهن بود به برم
کنار نعش حسینت ز بس کتک خوردم
سیاه مانده رخ آفتاب در نظرم
خدا کند که نبینی تن کبود مرا
خدا کند که نپرسی چه آمده به سرم
همای قلۀ قاف ولایتم مادر
خدا گواست که دیگر شکسته بال و پرم
برای حفظ حجابم غبار، چادر بود
به پیش سنگ جفا سینه‌ام شده سپرم
هماره سوختم و با کسی نگفتم لیک
ز نخل «میثم» دل‌خسته سرزند شررم
|
