|
کی‌ام من؟ شهریار ملک امکان در خراسانم
اگر چه میزبان عالمم در توس مهمانم
سراج‌الله و وجه‌الله و نورالله و عین‌الله
کمال دین، جمال حسن داور، روح قرآنم
از آن رو شهرتم مشهور بر شمس‌الشموس آمد
که بین چارده معصوم خورشید درخشانم
ولادت ماه ذیقعده، شهادت شد صفر اما
نه از آغاز من کس با خبر باشد نه پایانم
کمال دین کسی دارد که من مولای او هستم
زعیم عالم خلقت، امام هر مسلمانم
مزارم کعبۀ دل‌ها طوافم حج پیغمبر
حریمم؛ ملک نامحدود حق خود نیز سلطانم
میان خلق مشهورم به نام ضامن آهو
نه، بلکه ضامن خلقت به نزد حی سبحانم
منم آن باغبان باغ سرسبز سعادت‌ها
که جای لاله، جبرائیل روید از گلستانم
کتاب الله در دست محمد دفتر مدحم
خدا باشد ثنا گویم نبی باشد ثنا خوانم
تمام اولیا دارند مجد و اقتدار از من
تمام انبیا هستند زوار خراسانم
سرشت پاک جان‌ها قبضه‌ای از خاک درگاهم
بهشت آفرینش گوشه‌ای از خان احسانم
هر آن کو گشت در شهر خراسان زائر قبرم
شود در عرش زوار خدای حی سبحانم
بهشتش می‌شود واجب، حرامش می‌شود دوزخ
هر آن کس پا گذارد لحظه‌ای در صحن و ایوانم
برای آن که ریزد در حریمم قطرۀ اشکی
هزاران بحر رحمت می‌شود جاری ز دامانم
چه باک از کید اهریمن؟ چه بیم از حملۀ دشمن؟
من از قلب خراسان کل ایران را نگهبانم
من از شهر مدینه آمدم در کشور ایران
که ایران ولایت را به چشم عرش بنشانم
به خط نور بنویسید بر سنگ مزار من
که دشمن‌ها همه مور ضعیف و من سلیمانم
نسیم صحن من کار مسیحا می‌کند آری
که من با نسخه ننوشته بر هر درد درمانم
بمان در سایۀ گلدسته‌ام پاینده‌ای ایران!
که از بدو ورودم با تو این بوده‌ست پیمانم
خوشا آن کو که پشت پنجرۀ فولاد بنشیند
خوشا آن کس که یک شب در خراسان گشت مهمانم
دلم خون بود از زخم زبان دیگر چرا مأمون
ز سوز آتش زهر ستم زد شعله بر جانم؟
بسوزید ای تمام شیعیان بر سوز آه من
بگریید ای تمام دوستان بر چشم گریانم
کنار حجرۀ دربسته جان دادم تک و تنها
درون سینه‌ام گردید زندان آه پنهانم
نه خواهر نه برادر بر سرم نه دوست نه یاور
جوادم کو که از ماه رخش یک بوسه بستانم
نه تنها میزبانم کشت با زهر جفا «میثم»
کنار تخت مأمون قصر قاتل بود زندانم |
